tag:blogger.com,1999:blog-8175872671901813926.post802523940651685479..comments2023-10-31T07:57:10.723-07:00Comments on ροή: Έλα ύπνε πάρ’ το, σε μετάξι απάνω βάλτο, σιγά..mareldhttp://www.blogger.com/profile/10107177902801850376noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-8175872671901813926.post-34029624201642216742009-04-20T14:56:00.000-07:002009-04-20T14:56:00.000-07:00...κι εγώ, αλαφροίσκιωτη, ήμουν εκεί, μαζί σας!
Με......κι εγώ, αλαφροίσκιωτη, ήμουν εκεί, μαζί σας!<br />Με του Τοξότη τη σκέψη, <br />σας καλωσόρισα στην επιστοφή<br />σαν αποθέτατε το φιλί της Ανάστασης,<br />στο πάνω της εξώπορτας <br />και στην καρδιά σας.<br />Υιώτα Στρατή,<br />ΝΥΑστοριανήhttps://www.blogger.com/profile/08738006999585378601noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8175872671901813926.post-73329608845711861252009-04-15T17:49:00.000-07:002009-04-15T17:49:00.000-07:00Αχ, βρε Μαρελντάκι! 20 λεπτά έχω να σε φτάσω! Κι α...Αχ, βρε Μαρελντάκι! 20 λεπτά έχω να σε φτάσω! Κι ακόμα δεν τα κατάφερα!<br />Κόλλησα εκεί στον πατέρα, έφτασα στα σχόλια, να δω πως θα ξαναπάω, γιατί θέλω να το διαβάσω...<br />Καλή Ανάσταση, κορίτσι μου! Ζωής και ψυχής!<br />ποιον ύπνο; Αν δεν σας ευχηθώ, πως θα κάνω Ανάσταση;<br />Φιλάκια της και Υγεία!Κατερίνα δε 'στάπα;https://www.blogger.com/profile/13795528313528341946noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8175872671901813926.post-88425873444138880802009-04-09T06:51:00.000-07:002009-04-09T06:51:00.000-07:00ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ, ΓΥΡΙΣΜΟΣΎπνος ιερός, λιονταρίσιος,...ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ, ΓΥΡΙΣΜΟΣ<BR/><BR/>Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος,<BR/>του γυρισμού, στη μεγάλη<BR/>της αμμουδιάς απλωσιά.<BR/>Στην καρδιά μου<BR/>τα βλέφαρά μου κλεισμένα·<BR/>και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου...<BR/><BR/>Bοή του πελάου πλημμυρίζει<BR/>τις φλέβες μου·<BR/>απάνω μου τρίζει<BR/>σα μυλολίθαρο ο ήλιος· <BR/>γεμάτες χτυπάει τις φτερούγες ο αγέρας·<BR/>αγκομαχάει το άφαντο αξόνι.<BR/>Δε μου ακούγεται η τρίσβαθη ανάσα.<BR/>Γαληνεύει, ως στον άμμο, βαθιά μου<BR/>και απλώνεται η θάλασσα πάσα.<BR/><BR/>Σε ψηλοθόλωτο κύμα<BR/>την υψώνει το απέραντο χάδι·<BR/>ποτίζουν τα σπλάχνα<BR/>τα ολόδροσα φύκια,<BR/>ραντίζει τα διάφωτη η άχνα <BR/>του αφρού που ξεσπάει στα χαλίκια,<BR/>πέρα σβήνει το σύφυλλο βούισμα<BR/>οπού ξέχειλο αχούν τα τζιτζίκια.<BR/><BR/>Mια βοή φτάνει απόμακρα·<BR/>και άξαφνα,<BR/>σαν πανί το σκαρμό που έχει φύγει,<BR/>χτυπάει· είν' ο αγέρας που σίμωσε,<BR/>είν' ο ήλιος που δει μπρος στα μάτια μου<BR/>- και ο αγνός όχι ξένα τα βλέφαρα<BR/>στην υπέρλευκην όψη του ανοίγει. <BR/><BR/>Πετιώμαι απάνω. H αλαφρότη μου<BR/>είναι ίσια με τη δύναμή μου.<BR/>Λάμπει το μέτωπό μου ολόδροσο,<BR/>στο βασίλεμα σειέται ανοιξάτικο<BR/>βαθιά το κορμί μου.<BR/>Bλέπω γύρα. Tο Iόνιο,<BR/>και η ελεύτερη γη μου!<BR/>Σικελιανός<BR/><BR/><BR/>Όνειρα γλυκά!mareldhttps://www.blogger.com/profile/10107177902801850376noreply@blogger.com