ροή

mareld

Alexander Georg Rudolf Bauer (February 11, 1889 – November 28, 1953, Deal, New Jersey) was a German-born painter who was involved in the avant-garde group Der Sturm in Berlin, and whose work would become central to the Non-Objective art collection of Solomon R. Guggenheim.

ΝΕΥΡΟΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Παγωμένα βλέμματα και ζεστή καρδιά..

Γιατί μια «θερμή» ατμόσφαιρα μας κάνει να νιώθουμε πιο φιλικά;
Και γιατί πλένουμε τα χέρια μας όταν αισθανόμαστε ένοχοι;
Ολα είναι θέμα κυκλωμάτων, εξηγούν οι ειδικοί, και ερμηνεύονται εξελικτικά
ΤΟΥ JIM GILES

«Θα καθαρίσουν ποτέ αυτά τα χέρια;» αναρωτιέται η Λαίδη Μάκβεθ προσπαθώντας να ξεπλύνει από το δέρμα της το αίσθημα ενοχής της. Ανάλογες μεταφορές που συνδέουν το σώμα με το συναίσθημα δεν συναντάμε μόνο στα θεατρικά έργα αλλά και στην καθημερινότητά μας, σχεδόν σε όλες τις γλώσσες.
Οι Ελληνες- και με παρεμφερή τρόπο οι Αγγλοι- όταν αισθανόμαστε αποκλεισμένοι λέμε ότι «μας άφησαν στα κρύα του λουτρού».
Οι Ιάπωνες λένε ότι «μια καλή κουβέντα μπορεί να ζεστάνει τρεις χειμωνιάτικους μήνες».

Αυτά όμως είναι απλά λεκτικά σχήματα. Στην πραγματικότητα η μοναξιά δεν μας κάνει να κρυώνουμε, ούτε η ενοχή μάς κάνει να αισθανόμαστε βρώμικοι.
Ή μήπως όχι;
Ολο και περισσότερες έρευνες δείχνουν ότι απτές σωματικές αισθήσεις συνοδεύουν συχνά τα συναισθήματά μας αντανακλώντας, σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, τον τρόπο με τον οποίο αυτά δημιουργήθηκαν στο εξελικτικό παρελθόν μας: καθώς ο εγκέφαλός μας εξελισσόταν ώστε να επεξεργάζεται όλο και πιο σύνθετα συναισθήματα, αντί να δημιουργήσει νέες νευρωνικές οδούς προτίμησε να χρησιμοποιήσει τα ήδη υπάρχοντα κυκλώματα που επεξεργάζονται τις βασικές αισθητικές αντιλήψεις. Ας δούμε μερικά από τα πιο εκπληκτικά πειράματα που συνδέουν τις σωματικές αισθήσεις με τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας.

Ψυχρή και θερμή υποδοχή

Το φθινόπωρο του 2006, 40 εθελοντές έφθαναν στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Γέιλ για να συμμετάσχουν σε ένα πείραμα. Μια ερευνήτρια τους υποδεχόταν έναν έναν ξεχωριστά στο ισόγειο και τους συνόδευε στον 4ο όροφο. Στο ασανσέρ τους ζητούσε να κρατήσουν για λίγο τον καφέ της καθώς σημείωνε το όνομά τους στα χαρτιά της. Οι συμμετέχοντες δεν το ήξεραν, αλλά το πείραμα ξεκινούσε εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Στο εργαστήριο οι εθελοντές διάβασαν την ίδια περιγραφή ενός φανταστικού προσώπου και στη συνέχεια απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικές με τον χαρακτήρα του. Οσοι είχαν κρατήσει παγωμένο και όχι καυτό καφέ περιέγραψαν το φανταστικό πρόσωπο ως λιγότερο ζεστό και φιλικό. Οι απαντήσεις σε άλλα ερωτήματα, όπως το αν ήταν έντιμο, δεν παρουσίαζαν διαφορές.

Το πείραμα, το οποίο διεξήχθη από τον Λόρενς Γουίλιαμς του Πανεπιστημίου του Κολοράντο και τον Τζον Μπανγκτου του Πανεπιστημίου Γέιλ, δεν είναι το μοναδικό που συνδέει τη σωματική με την ψυχολογική ζεστασιά. Η σκέψη και μόνο του κοινωνικού αποκλεισμού μας μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ότι ένα δωμάτιο είναι περίπου κατά τρεις βαθμούς ψυχρότερο. Αυτό εξηγεί ίσως ορισμένες πλευρές της κοινωνικής συμπεριφοράς μας. Για παράδειγμα είναι πιο συνηθισμένο να προσφέρουμε ένα ζεστό παρά ένα κρύο ρόφημα όταν υποδεχόμαστε κάποιον στο σπίτι μας.

Η ρίζα αυτών των αποτελεσμάτων βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα στον νησιδιακό φλοιό του εγκεφάλου. Οι απεικονίσεις δείχνουν ότι η συγκεκριμένη περιοχή δραστηριοποιείται όταν οι άνθρωποι αισθάνονται σωματική αλλά και ψυχολογική θερμότητα. Η σύνδεση υπάρχει ήδη από τη γέννηση και ενισχύεται στα πρώτα χρόνια της ζωής, όταν τα μωρά μαθαίνουν να συνδέουν τη σωματική θερμότητα των γονιών τους με την τροφή και την προστασία, τονίζει ο κ. Γουίλιαμς.

Καθαριότητα και εξαγνισμός

Οι περισσότερες θρησκείες- από τον χριστιανισμό και τον ισλαμισμό ως τον ινδουισμό- συνδέουν τη σωματική υγιεινή με την ηθική καθαρότητα. Η σύνδεση αυτή έχει τη ρίζα της στον κογχομετωπιαίο φλοιό και μπορεί να έχει βαθιά και απρόσμενη επιρροή στη συμπεριφορά μας. Σε μια πρόσφατη μελέτη η Σιμόν Σναλ του Πανεπιστημίου του Πλίμουθ και οι συνεργάτες της έδειξαν στους μισούς εθελοντές την περιβόητη σκηνή με την «πιο βρώμικη τουαλέτα της Σκωτίας» από την ταινία «Τrainspotting»και στους υπόλοιπους μια ουδέτερη σκηνή. Οσοι είδαν την τουαλέτα διατύπωσαν στη συνέχεια πιο αυστηρές κρίσεις για ανήθικες πράξεις όπως ο κανιβαλισμός. Ανάλογα αποτελέσματα είχε η έκθεση των εθελοντών σε δυσάρεστες οσμές ή η παραμονή τους σε ένα βρώμικο δωμάτιο.

Επίσης, όπως υπαινίσσεται το μανιώδες πλύσιμο των χεριών της Λαίδης Μάκβεθ, ένα αίσθημα ενοχής μπορεί να μας κάνει να αναζητήσουμε το σαπούνι. Ο Τσεν Μπο Ζονγκτου του Πανεπιστημίου του Τορόντο και η Κέιτι Λίλιενκουιστ, η οποία εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ της Γιούτα, ζήτησαν από εθελοντές να διαβάσουν μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο είτε μιας ηθικής πράξης είτε ενός σαμποτάζ και στη συνέχεια τους ανέθεσαν να αξιολογήσουν πόσο επιθυμητά ήταν διάφορα αντικείμενα ενός νοικοκυριού, όπως το σαπούνι, η οδοντόπαστα, οι θήκες CD και οι πλάκες από σοκολάτα. Οσοι είχαν διαβάσει την ιστορία του σαμποτάζ έδειξαν μεγαλύτερη προτίμηση για τα προϊόντα καθαρισμού.

Αυτή καθαυτή η σωματική καθαριότητα όμως δεν μας ενθαρρύνει να γινόμαστε περισσότερο ηθικοί. Σε ένα άλλο σκέλος της μελέτης η ομάδα ζήτησε από εθελοντές να θυμηθούν μια ανήθικη πράξη από το παρελθόν τους. Στη συνέχεια, δήθεν για λόγους ασφαλείας, έδωσαν στους μισούς αντισηπτικά μαντιλάκια για να καθαρίσουν τα χέρια τους. Υστερα τους ρώτησαν αν ήθελαν να συμμετάσχουν σε ένα ξεχωριστό πείραμα, για να βοηθήσουν έναν μεταπτυχιακό φοιτητή που βρισκόταν σε απόγνωση. Μόνο το 40% των εθελοντών που είχαν καθαρίσει τα χέρια τους δέχθηκαν σε σχέση με το 75% αυτών που δεν τα είχαν καθαρίσει.

Αλλα πειράματα έχουν δείξει ότι τα αισθήματα ηθικής απέχθειας μπορούν να μας παροτρύνουν να βοηθήσουμε τους άλλους. Επιτρέποντας στους ανθρώπους να ξεπλύνουν αυτά τα αισθήματα, λέει ο κ. Ζονγκ, ίσως τους δίνουμε το ελεύθερο για μια μη γενναιόδωρη συμπεριφορά.

Το αγκάθι της απόρριψης

Γυρίστε για λίγο πίσω, στα σχολικά σας χρόνια. Θυμάστε πόσο οδυνηρό ήταν όταν τα άλλα παιδιά δεν σας έπαιζαν ή δεν σας προσκαλούσαν στο πάρτι τους;
Η οδύνη του αποκλεισμού είναι έντονη, μπορεί όμως να μοιάζει με τον πόνο μιας σωματικής πληγής;

Για να διερευνήσει τη νευρωνική σχέση ανάμεσα στον σωματικό και στον συναισθηματικό πόνο η Ναόμι Αϊζενμπέργκερ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας ζήτησε από εθελοντές να παίξουν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι δίνοντάς τους την εντύπωση ότι ο συμπαίκτης τους βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο. Στην πραγματικότητα όμως έπαιζαν με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος ήταν προγραμματισμένος να τους αποκλείει σταδιακά. Οι απεικονίσεις του εγκεφάλου των εθελοντών έδειξαν ότι τα αισθήματα του κοινωνικού αποκλεισμού αύξαναν τη δραστηριότητα του ραχιαίου κογχομετωπιαίου φλοιού, μιας περιοχής που συνδέεται με τα αισθήματα οδύνης που συνοδεύουν τον σωματικό πόνο. Ο ραχιαίος κογχομετωπιαίος φλοιός ενεργοποιήθηκε επίσης όταν οι εθελοντές σκέφτονταν τον θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου.

Αυτό ίσως εξηγεί γιατί ορισμένοι όταν αντιμετωπίζουν βαθιά συναισθηματική οδύνη στρέφονται προς ουσίες όπως το αλκοόλ ή η ηρωίνη, οι οποίες αμβλύνουν τον σωματικό πόνο. Ωστόσο, σύμφωνα με μια αδημοσίευτη μελέτη του Νέιθαν Ντε Γουόλ του Πανεπιστημίου του Κεντάκι, λιγότερο ισχυρές ουσίες μπορούν να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ο κ. Ντε Γουόλ ζήτησε από 60 φοιτητές να παίρνουν ένα κανονικό ή ένα εικονικό δισκίο παρακεταμόλης πρωί και βράδυ επί τρεις εβδομάδες. Οι φοιτητές απαντούσαν επίσης καθημερινά σε ερωτηματολόγια για τη συναισθηματική τους κατάσταση. Οπως διαπίστωσε, όσοι έπαιρναν το παυσίπονο ανέφεραν λιγότερο οδυνηρά συναισθήματα. Σε ένα άλλο πείραμα ο ερευνητής έδωσε πραγματική και εικονική παρακεταμόλη σε εθελοντές που έπαιζαν το παραπάνω ηλεκτρονικό παιχνίδι: το παυσίπονο μείωσε τη δραστηριότητα του ραχιαίου κογχομετωπιαίου φλοιού, που θεωρείται ότι συνδέεται με την οδύνη του αποκλεισμού.

Ο κ. Ντε Γουόλ θέλει τώρα να δοκιμάσει το φάρμακο σε ανθρώπους με κλινικά συμπτώματα κατάθλιψης ή άγχους.«Ισως η παρακεταμόλη μπορεί να τους βοηθήσει»λέει. Πρόκειται βεβαίως για εικασία και όχι για κάτι το οποίο θα συνιστούσε αυτή τη στιγμή. Αν όμως τα αποτελέσματά του την επιβεβαιώσουν, θα ανοίξουν ένα ενδιαφέρον πεδίο για το μέλλον.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
2009 Νew Scientist Μagazine, Reed Βusiness Ιnformation Ltd.

Η μοναξιά είναι... μεταδοτική

«Τα συναισθήματα ενός ατόμου μπορούν να έχουν επίδραση στο κοινωνικό σύνολο» λέει ερευνητής
Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Μια νέα ανατρεπτική μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου του Σικάγου δείχνει ότι η μοναξιά είναι... μεταδοτική. Οι επιστήμονες συνέλεξαν στοιχεία σχετικά με 4.000 άτομα και για χρονική περίοδο μεγαλύτερη των 10 ετών και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αν ένα άτομο ζει μέσα στη μοναξιά αυξάνονται οι πιθανότητες να αισθανθούν μοναξιά και άτομα στον περίγυρό του. Μάλιστα το αίσθημα της μοναξιάς μπορεί να «εξαπλωθεί» ακόμη και σε ανθρώπους που δεν είναι του άμεσου περιβάλλοντος του κάθε ατόμου: για παράδειγμα είναι δυνατόν να «κολλήσει» μοναξιά ο φίλος ενός φίλου, ο οποίος ίσως δεν έχει συναντήσει ποτέ το άτομο που αποτελεί την αρχική «πηγή» της μοναξιάς.

Οπως ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης η οποία δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο «Journal of Ρersonality and Social Ρsychology» Τζον Κατσιόπο «η μοναξιά δεν αποτελεί ιδιοκτησία του ατόμου. Μπορεί να μεταδοθεί σε άλλα άτομα, και μάλιστα ακόμη και σε άτομα με τα οποία δεν υπάρχει άμεση επαφή».

Σχολιάζοντας τη νέα μελέτη στη διεξαγωγή της οποίας συνέβαλε ο έλληνας καθηγητής Ιατρικής και Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ κ. Ν. Χριστάκης τόνισε ότι η μοναξιά ενός ανθρώπου μπορεί να έχει επίδραση στον κοινωνικό ιστό. «Κάτι τόσο προσωπικό όσο τα συναισθήματα ενός ατόμου μπορούν να έχουν επίδραση στο κοινωνικό σύνολο» ανέφερε ο καθηγητής. Προσέθεσε ότι η επίδραση της μοναξιάς δεν αφορά μόνο τον ψυχολογικό τομέα αφού συνδέεται με πλήθος ιατρικών προβλημάτων, όπως η κατάθλιψη, τα προβλήματα του ύπνου και γενικότερα τα προβλήματα στην υγεία. Ετσι αν εντοπιστούν ορισμένα από τα αίτια της μοναξιάς, τότε θα μπορούσαν να υπάρξουν βελτιώσεις στην υγεία του γενικού πληθυσμού.

Η ευτυχία είναι μεταδοτική…

Μια σειρά γεγονότων σας έχουν γεμίσει χαρά. Νιώθετε την ανάγκη να αγκαλιάζετε όλο τον κόσμο και το χαμόγελο δεν λέει να σβήσει από το πρόσωπό σας. Μαθαίνετε ωστόσο, πως από χαρά πλημμυρίζει και ένας φίλος του κουμπάρου σας. Σύμπτωση;

Ως τώρα γνωρίζατε πως μεταδοτικές είναι μόνο οι ιώσεις. Μια έρευνα των πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Σαν Ντιέγκο όμως, απέδειξε, πως εξίσου μεταδοτική είναι και η ευτυχία.
Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή, όταν είστε εσείς ευτυχισμένοι και χαρούμενοι μπορείτε να «μεταδώσετε» την χαρά σας και στους γύρω σας;
Φυσικά και ναι, αποκαλύπτει έρευνα των επιστημόνων James Fowler του Πανεπιστημίου Σαν Ντιέγκο και του Έλληνα, Νικόλα Χριστάκη, της ιατρικής σχολής του Χάρβαρντ, σύμφωνα με την οποία, η δική μας ευτυχία μπορεί να επηρεάσει θετικά τους γύρω μας και η ευτυχία των άλλων, μπορεί να αυξήσει τη δική μας χαρά!

Ο φίλος του φίλου, του φίλου μου…

Τα αποτελέσματα της πραγματικά ενδιαφέρουσας έρευνας, δημοσιεύθηκαν στη Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση και αποκάλυψαν, πως η ευτυχία δεν είναι μια μεμονωμένη και ατομική λειτουργία αλλά ακολουθεί τους «νόμους» της κοινωνικής ομάδας, στην οποία ζούμε.

Οι δύο ερευνητές εκπόνησαν μια πραγματικά μακροχρόνια μελέτη, διάρκειας 20 ετών, όπου μελέτησαν ένα δίκτυο περίπου 5.000 ατόμων. Εκεί, συμπέραναν πως, η ευτυχία ενός φίλου ή κοντινού μας προσώπου, έχει ως αποτέλεσμα να γίνουμε και εμείς ευτυχέστεροι κατά 15%!

Η ευτυχία ατόμων που ανήκουν στη δεύτερη βαθμίδα (π.χ. η σύζυγος ενός φίλου), μπορεί να αυξήσει και τη δική μας χαρά κατά 10% ενώ η ευτυχία ατόμου της τρίτης βαθμίδας (π.χ. της φίλης της συζύγου ενός φίλου μας), μπορεί να μας δώσει χαρά κατά 6%.

Αυτή λοιπόν, η ιδιότυπη «αλυσίδα» κοινωνικών επαφών, φαίνεται πως λειτουργεί με τρόπο μαγικό και αλληλεπιδρά ακόμη και σε άτομα που δεν έχουν συγγένεια μεταξύ τους ή ιδιαίτερες φιλικές σχέσεις, αλλά συνδέονται μεταξύ κοινών γνωστών.

Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως όσο περισσότερους φίλους διαθέτουμε, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν μάλιστα, οι φίλοι μας –και οι φίλοι των φίλων μας-είναι ευτυχισμένοι, τότε θα πρέπει να «πετάμε» από χαρά. Έτσι, οι μελετητές, αποφάνθηκαν, πως όταν είμαστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να το εκφράζουμε και να μην το κρατάμε για τον εαυτό μας, καθώς η χαρά μας θα επηρεάσει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων γύρων μας-ακόμη και αν δεν το ξέρουμε…

Η παχυσαρκία είναι «κοινωνικά μεταδοτική»
health.in.gr

Λονδίνο: Αν ένας εκ των ατόμων που κάνουμε παρέα εξελιχθεί σε παχύσαρκο, έχουμε σχεδόν 60% περισσότερες πιθανότητες να κάνουμε το ίδιο, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο New England Journal of Medicine.

Η διαπίστωση αυτή κάνει τους επιστήμονες να θεωρούν την παχυσαρκία «μεταδοτική» με την έννοια ότι η αντίληψη για το φυσιολογικό σωματικό βάρος μεταδίδεται από το ένα άτομο στο άλλο.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) ένα άτομο θεωρείται παχύσαρκο αν έχει Δείκτη Μάζας Σώματος πάνω από 25.

Ο Δρ Τζέιμς Φλάουερ από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο και ο Δρ Νίκολας Χριστάκης της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ ανέλυσαν στοιχεία για το σωματικό βάρος από το 1971 που συλλέγονταν στα πλαίσια της μελέτης Framingham Heart Study, μια μεγάλης κλίμακας, μακροπρόθεσμη έρευνα που είχε σχεδιαστεί να μελετήσει τους παράγοντες που επηρεάζουν την καρδιαγγειακή υγεία.

Επιπλέον, χαρτογράφησαν το δίκτυο των σχέσεων μεταξύ των ατόμων που εμπλέκονταν στη μελέτη. Αυτό κατέστη εφικτό από το γεγονός ότι όταν οι συμμετέχοντες στην μελέτη προσέρχονταν για τσεκ απ κάθε λίγα χρόνια, παρείχαν και μια ανανεωμένη λίστα των φίλων και μελών της οικογένειας που μπορούσαν οι ιατροί να εντοπίσουν μελλοντικά, αν αυτό κρινόταν αναγκαίο.

Οι επιστήμονες μελέτησαν τη βάση δεδομένων για να δουν αν κάποιο από τα μέλη της οικογένειας ή τους φίλους συμμετείχαν επίσης στη μελέτη. Τελικά κατάφεραν να εντοπίσουν ένα πυκνό κοινωνικό δίκτυο ατόμων, που περιλάμβανε περισσότερα από 12.000 άτομα.

Αφού ελέγχθηκαν παράγοντες όπως το φύλο, η φυσιολογική αύξηση του βάρους με την πάροδο της ηλικίας και τα κοινωνικοοικονομικά στοιχεία, διαπιστώθηκε ότι μεταξύ των ενηλίκων, αυτοί με συγγενείς που εξελίχθηκαν παχύσαρκοι είχαν 40% περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθούν και οι ίδιοι σε παχύσαρκους. Επιπλέον, ένα άτομο του οποίου ο σύντροφος γινόταν παχύσαρκος είχαν 35% μεγαλύτερο κίνδυνο παχυσαρκίας.

Ωστόσο οι φίλοι διαπιστώθηκε ότι ασκούσαν μεγαλύτερη επιρροή στο σωματικό βάρος: Ακόμα και αφού ελέγχθηκε το γεγονός ότι τα άτομα έτειναν να έχουν σχέσεις με όμοιους τους, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι ένα άτομο είχε 57% περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθεί σε παχύσαρκο κατά τη διάρκεια της μελέτης, αν κάποιος που είχε αναφέρει ως φίλο είχε εξελιχθεί σε παχύσαρκο άτομο κατά το ίδιο χρονικό διάστημα.

Κατά μέσο όρο, ένα άτομο έπαιρνε 2,3 κιλά κατά τη διάρκεια της περιόδου αν το άτομο που είχε αναφέρει ως φίλο ήταν παχύσαρκο. Οι επιστήμονες τονίζουν ότι αύξηση του βάρους συνέβαινε μετά από μερικά χρόνια και συσσωρευόταν ταχέως, αλλά η ποσότητα δεν επηρεαζόταν από παράγοντες όπως το φύλο και το ύψος.

Η επίδραση ήταν μάλιστα προφανέστερη μεταξύ κοινών φίλων. Αν δύο άτομα είχαν αναφέρει ο ένας τον άλλον στη λίστα των φίλων και ο ένας κατέληγε πρώτος παχύσαρκος, ο δεύτερος είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να έχει την ίδια κατάληξη.

Ο Δρ Φλάουερ εξηγεί ότι οι φίλοι που ζουν σε κοντινή απόσταση έχουν την ίδια επιρροή με αυτούς που μένουν 800 χιλιόμετρα μακριά. Η τάση λοιπόν αυτή έχει περισσότερο να κάνει με τις κοινωνικές τάσεις παρά με τις συμπεριφορές. Με άλλα λόγια, η ιδέα του τι συντελεί στην ιδέα για το φυσιολογικό βάρος ταξιδεύει εύκολα μεταξύ των αποστάσεων από τις συμπεριφορές, όπως η γυμναστική και η διατροφή.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ισχύει και το αντίθετο: τα άτομα των οποίων οι φίλοι χάνουν βάρος με την πάροδο του χρόνου επίσης καταλήγουν πιο αδύνατα.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

ΛΟΝΔΙΝΟ Μελέτη που περιελάμβανε περισσότερους από 1 εκατ. σουηδούς άνδρες επιβεβαίωσε το σοφό αρχαίο ελληνικό ρητό, σύμφωνα με το οποίο η νοητική και η σωματική υγεία είναι αλληλένδετες. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Γκέτενμποργκ μελέτησαν στοιχεία που αφορούσαν όλους τους άνδρες που γεννήθηκαν στη Σουηδία μεταξύ του 1950 και του 1976 και κατατάχθηκαν στον στρατό στα 18 έτη τους. Οπως προέκυψε, όσοι εξ αυτών εμφάνιζαν το καλύτερο επίπεδο καρδιαγγειακής υγείας παρουσίαζαν και τα υψηλότερα επίπεδα νοημοσύνης, καλύτερη απόδοση σε γνωστικά τεστ και καλύτερες επιδόσεις σε θέματα εκπαίδευσης. Σύμφωνα με την επικεφαλής της μελέτης δρα Μαρία Αμπεργκ, «τα νέα αποτελέσματα ενισχύουν την άποψη ότι η προαγωγή της σωματικής άσκησης μπορεί να αποτελέσει στρατηγική δημόσιας υγείας, βελτιώνοντας και τις επιδόσεις στο πεδίο της εκπαίδευσης».
Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009