Κάποτε τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νούς μου ταξιδεύει – πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη – γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος η όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός..
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
Τάσος Λειβαδίτης
Τάσος Λειβαδίτης
">
.jpg)
4 σχόλια:
Ψυχή υπέροχη,αυτή η άλλη δικαιοσύνη μας συναρπάζει...
Σε φιλώ και σ΄αγαπώ!
Περιμένω τη στιγμή που θα έρθεις!
..Που θα πάει θα'ρθει εκείνη η ώρα.. έτσι κι αλλιως οι ώρες τρέχουν!
Εύχομαι η μαγεία της βαθιάς χαλάρωσης (μάθημα από Mareld)να συντροφεύει τη ζωή μας όπως ο Μότσαρντ χαϊδεύει τη μουσική με το βιολί του.
Ταξίδια γλυκά..
Σου είπα πως αγόρασα βιολί;
Υποτίθεται για τον Αλέξανδρο,
αλλά όλο και κλωθογυρίζει στο μυαλό η σκέψη να μάθω τα μυστικά του.
Είναι και αυτός ένας τρόπος
να αποδόσω δικαιοσύνη!
Καληνύχτα Αρχόντισα των ψυχών!
Σας αγαπώ!
Το νιώθετε!
Φιλιά και καλή σας μέρα!
Δημοσίευση σχολίου