Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Οκτώ τρόποι να ακονίσετε τις διανοητικές σας ικανότητες..



Οκτώ τρόποι να ακονίσετε τις διανοητικές σας ικανότητες

Ένας από τους σημαντικότερους εχθρούς των διανοητικών μας ικανοτήτων είναι το στρες που βιώνουμε σε καθημερινή βάση. Είτε ένα πολύ έντονο γεγονός που προκαλεί στρες είτε πολλοί μικρότερης έντασης στρεσσογόνοι παράγοντες σε καθημερινή βάση είναι δυνατό να επηρεάσουν τις διανοητικές λειτουργίες.

Το αποτέλεσμα είναι ότι άνθρωποι έξυπνοι, ικανοί, συχνά σε υψηλές θέσεις ή με σημαντικά καθήκοντα, να μη μπορούν να λειτουργήσουν σε απλά έργα, τα οποία αντιμετώπιζαν με τις διανοητικές τους ικανότητες στο παρελθόν. Οι διανοητικές αυτές δυσκολίες μπορεί να εντοπίζονται στη μνήμη, στην προσοχή και συγκέντρωση, στη διανοητική «θολούρα» και μπέρδεμα και στην οργάνωση.

Ερευνητικά δεδομένα πολλών ετών δείχνουν ότι αυτές τις δυσκολίες μπορεί κανείς να τις ξεπεράσει «ακονίζοντας» τις διανοητικές του ικανότητες και την αντίληψή του, ενώ παράλληλα μειώνει το στρες.




1. Κρατήστε Ημερολόγιο

Έρευνες δείχνουν ότι το να κρατάει κανείς ημερολόγιο έχει σημαντικά οφέλη σε διάφορους τομείς, όπως την ανακούφιση από το στρες αλλά και τη μείωση επεισοδίων σε ιατρικές καταστάσεις όπως είναι το άσθμα. Γράφοντας ημερολόγιο βοηθά κανείς τον εαυτό του να βελτιώσει την ικανότητα σκέψης του και να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή.




2. Ενδυναμώστε με έναν υπνάκο

Όταν κανείς δεν κοιμάται αρκετές ώρες (πράγμα συνηθισμένο για πολλούς ανθρώπους), έχει μειωμένες διανοητικές λειτουργίες και καθυστερημένες αντιδράσεις, αντίστοιχες με αυτές ενός μεθυσμένου οδηγού! Όταν μπορεί κανείς να κοιμηθεί για 30 λεπτά μέσα στην ημέρα, στην ουσία ενδυναμώνει όχι μόνο τη φυσική αλλά και τη διανοητική του κατάσταση.



3. Μειώστε την αρτηριακή πίεση

Πληθώρα μελετών δείχνει ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην υψηλή αρτηριακή πίεση και τη χαμηλή διανοητική απόδοση, όχι μόνο σε άτομα της τρίτης ηλικίας, αλλά και σε πολύ νεότερης ηλικίας πληθυσμό. Σωστή δίαιτα, άσκηση και μείωση του στρες μπορούν να συντελέσουν στη μείωση της αρτηριακής πίεσης και, επομένως, να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος για κοφτερές διανοητικές ικανότητες.




4. Τα οφέλη του διαλογισμού

Ο διαλογισμός είναι μια πρακτική που προέρχεται από τις φιλοσοφικές παραδόσεις της Ανατολής και δεν αποτελεί κάποια θρησκεία από μόνος του (αν και έχει χρησιμοποιηθεί ως πρακτική σε διαφορετικές μεταξύ τους θρησκείες). Ερευνητικά πειράματα σε εργαστήρια δυτικών χωρών δείχνουν ότι αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τρόπους για να εκγυμνάσει κανείς το νου και την ψυχή του, να μειώσει το στρες και να δρέψει και πολλά άλλα οφέλη στον τομέα της ψυχικής και σωματικής υγείας. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να προσεγγίσει κανείς τον διαλογισμό και κάποιοι από αυτούς είναι ιδιαίτερα προσιτοί για αρχάριους.




5. Ασκηθείτε

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει τα οφέλη της σωματικής άσκησης, αλλά ξέρατε ότι ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το αυξημένο I.Q. και οι καλύτερες ικανότητες σκέψης και αντίληψης; Έρευνες δείχνουν ότι η αεροβική άσκηση σχετίζεται με τη μείωση του στρες αλλά και τη βελτιωμένη διανοητική απόδοση.



6. Παιχνίδια του... μυαλού

Τα παιχνίδια του νου είναι πολύ ωφέλιμα! Και, προφανώς, δεν εννοούμε τα παιχνίδια που μας παίζει το μυαλό μας ή τα τερτίπια του νου όταν πρόκειται για ερωτικές ή κοινωνικές σχέσεις, πράγματα που όλοι απεχθανόμαστε. Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται τα παιχνίδια που εμπλέκουν την εγκεφαλική λειτουργία, που προκαλούν το νου να λάβει μέρος ενεργά, χωρίς να είναι παθητικός δέκτης κάποιων ερεθισμάτων. Τα παιχνίδια που βοηθούν τις διανοητικές λειτουργίες έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στον εγκέφαλο όπως οι ασκήσεις στο σώμα. Τα σταυρόλεξα, το sudoku, τα παζλ, η σύγκριση εικόνων με διαφορές, η ανάγνωση βιβλίων, η απαγγελία, η ενασχόληση με διάφορα χόμπι, όλα αυτά βοηθάνε στο να διατηρηθούν σε υψηλό επίπεδο οι διανοητικές ικανότητες.





7. Ο ρόλος της σωστής διατροφής

Ο ρόλος της σωστής διατροφής τονίζεται από τους ειδικούς κυρίως για τα αποτελέσματα που φέρνει σε σωματικό επίπεδο, αφού προστατεύει από καρδιοπάθειες, διάφορες μορφές καρκίνου και έχει αντιγηραντικές ιδιότητες. Πέρα από αυτά τα πολύ σημαντικά οφέλη, η σωστή διατροφή μπορεί να βοηθήσει και στην καλή λειτουργία του εγκεφάλου, να βελτιώσει τις διανοητικές επιδόσεις και να βοηθήσει το άτομο να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επειδή το στρες επιδεινώνει την όρεξη και τις επιλογές φαγητού που κάνει το άτομο, είναι σημαντικό να διατηρεί κανείς μια ισορροπημένη δίαιτα ακόμα και σε περιόδους έντονου στρες, ώστε σώμα και εγκέφαλος να ωφεληθούν.




8. Διαλέξτε ένα καλό βιβλίο

Το διάβασμα αποτελεί μια θαυμάσια απόδραση από το στρες και, από την άλλη, ασκεί τους διανοητικούς... μυς. Είτε πρόκειται για βιβλία αυτοβοήθειας σε κάποιο συγκεκριμένο τομέα, είτε για κάποιο μυθιστόρημα ή αστυνομικό, είτε για ποίηση ή για κάποιο βιβλίο που διδάσκει σε απλά βήματα πώς να κατακτήσετε ένα νέο χόμπι, σε κάθε περίπτωση το καλό βιβλίο αποτελεί μια μοναδική εμπειρία ψυχικού εμπλουτισμού. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να μειώσει το στρες του, να αποκτήσει νέες ιδέες για να τις χρησιμοποιήσει στη συζήτηση στην κοινωνική του ζωή, ενώ παράλληλα βελτιώνει τις διανοητικές του ικανότητες.
health.in.gr





Πως μπορείτε να διαλογιστείτε στην αναπνοή σας

Καθίστε σε μια άνετη στάση με τον κορμό του σώματός σας ευθυγραμμισμένο αλλά χωρίς ένταση.

Κλείστε τα μάτια σας, επικεντρώστε την προσοχή σας στην αναπνοή σας και αισθανθείτε την.

Αναπνεύστε κανονικά, ήρεμα χωρίς να σκέφτεστε τώρα αναπνέω με έναν διαφορετικό τρόπο.

Προσπαθήστε να νοιώσετε μόνο την αναπνοή σας στην άκρη της μύτης σας.

Αισθανθείτε την αναπνοή σας και ξεχάστε κάθε σκέψη.

Κάθε στιγμή που το πνεύμα σας περισπάται φέρτε το πίσω στην αναπνοή σας.

Βαθμιαία θα νιώσετε να εξαφανίζεται το στρες από το σώμα σας και το πνεύμα σας.

Θα βιώσετε βαθιά εσωτερική ηρεμία και γαλήνη.

Μείνετε σε αυτή την γαλήνη ηρεμία για όσο πιο πολύ μπορείτε.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπαθήστε να θυμηθείτε αυτήν την γαλήνη-ηρεμία που νιώσατε στο διαλογισμό.

Αυτόν τον διαλογισμό μπορείτε να τον κάνετε κάθε πρωί πριν ξεκινήσει η μέρα σας αλλά και να τον επαναλαμβάνεται για πέντε λεπτά στο γραφείο ή όπου αλλού θα έχετε την ευκαιρία.

Το σίγουρο είναι ότι μετά από μια τέτοια απλή άσκηση θα έχετε καλύτερη υγεία, καλύτερη συγκέντρωση και θα νιώθετε πνευματική και σωματική ευεξία που θα σας βοηθήσει να δημιουργήσετε καλύτερες σχέσεις.


10 Minute Relax -Music by Paul Collier


Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

H φιλοσοφία της βαρεμάρας..




Η μικρή φιλοσοφία της βαρεμάρας

Ο δανός φιλόσοφος Σόρεν Κιρκέγκααρντ την αποκαλούσε ”πηγή όλων των κακών”.

Ο βρετανός ρομαντικός ποιητής Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ την περιέγραφε ως ”άγρια νωθρότητα”. Για τον Σων Ντέσμοντ Χίλι, η βαρεμάρα είναι το ”σιωπηλό μαστίγιο” του σύγχρονου πολιτισμού. Γνωστό ως νωθρότητα για αιώνες στους Χριστιανούς, δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια ακόμη αμαρτία.

Στη σημερινή ψηφιακή εποχή, αυτού του τύπου οι παρεκτροπές από τη στοχοθετημένη και στρατευμένη ανθρώπινη συμπεριφορά έχουν οδηγηθεί στην υπερβολή. ”Η πλήξη” σχολιάζει ο συνθέτης Τσαρλς Αμιρκανιάν, ”έχει μεταβληθεί σε μια χαμένη μορφή τέχνης”.

Δακτυλογραφήστε τη λέξη στο Google και θα δείτε εκατομμύρια ιστοσελίδες αφιερωμένες στην καταπολέμηση της βαρεμάρας.

Είναι γεγονός ότι η πλήξη μας τρομοκρατεί και ως εκ τούτου είμαστε βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό σε ένα αέναο και ξέφρενο, αλλά συνάμα παραγωγικό τρέξιμο, των σύγχρονων ρυθμών ζωής, για να αποφύγουμε έναν όρο που θεωρούμε όλο και περισσότερο ότι είναι αναπόφευκτος.

Όμως, για μισό λεπτό. Όπως φαίνεται να αναγνωρίζουν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, η μοναδική εμπειρία της νωθρότητας και της βαρεμάρας για τα πάντα μπορεί να είναι πολυτιμότερη και πιο καρποφόρα από ό,τι θα έδειχνε μια επιφανειακή προσέγγιση.

Ο νέοϋορκέζος συγγραφέας Ρίτσαρντ Γκρίνμπεργκ αναφέρει ότι πριν από λίγα χρόνια, άρχισε να παρακολουθεί μπέιζμπολ σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακουφιστεί από μια περίοδο καλοκαιρινής βαρεμάρας. Το βραβευμένο έργο του ”Take me out” ήταν ο καρπός.

Όταν η χορογράφος Μπρέντα Γουέι βρίσκεται με το αυτοκίνητό της σε μια λωρίδα που δεν κινείται, κάθεται και το απολαμβάνει. Η ίδια πιστεύει ότι αυτό το χρονικό διάστημα που αισθάνεται την πλήξη της ανοίγει το δρόμο προς μια υποσυνείδητη ανίχνευση η οποία είναι η ακούσια μέθοδος για την δημιουργικότητα και την επίλυση προβλημάτων.

Η πλήξη είναι ο ίδιος ο παράδεισος”, ξεσπά ο ποιητής Μπίλι Κόλινς. ”Είναι η ευλογημένη απουσία των πραγμάτων που ο κόσμος έχει να σου προσφέρει ως ενδιαφέροντα, όπως η μόδα, τα media και οι ”άλλοι” που όπως θα θυμάστε, είναι αυτό ακριβώς που ο Σάρτρ αποκαλούσε ”κόλαση”.

Όμως, είναι αναγκαστικά πληκτική η ίδια η πλήξη;
Οι Ρώσοι φαίνονται ιδιαίτερα επιδέξιοι στην καλλιτεχνική διείσδυση στο θέμα.
Ο Άντον Τσέχοφ (Θείος Βάνια κ.α.) και ο Ιβάν Γκοντσάροφ θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν οι άγιοι προστάτες της πλήξης.

Ο Σάμιουελ Μπέκετ μετέτρεψε τη βαρεμάρα σε υπαρξιακή επιθεώρηση, στο θεατρικό-ορόσημο ”Περιμένοντας τον Γκοντό”. Τα ”Άνθη του Κακού” του γάλλου καταραμένου ποιητή του 19ου αιώνα Τσαρλς Μπωντλαίρ άνθιζαν πάνω στην ”απατηλή αίσθηση της νωθρότητας και του κενού”.

Οι λεπτομερείς καταγραφές περί της ψυχικής και σωματικής αδράνειας χρονολογούνται από 4ο αιώνα π.Χ., σύμφωνα με τον Healy, συγγραφέα του ”Ανθρώπινη Πλήξη και Πολιτισμός”. Οι ερημίτες της Αιγύπτου μιλούσαν για έναν ”μεσημεριανό διάβολο” που στράγγιζε τη ζωτικότητά τους και την προθυμία τους. Ο Healy ακολουθεί τα ίχνη της πλήξης από τους αρχαίους Έλληνες και τον Θωμά τον Ακινάτη έως τον Σαίξπηρ που στον Άμλετ έγραφε για έναν κόσμο που έχει γίνει ”κουραστικός, επίπεδος και πληκτικός”.

Όμως, όπως επισημαίνει η Πατρίτσια Μέιερ στο ”Βαρεμάρα: Η ιστορία μιας πνευματικής κατάστασης”, η χρήση της λέξης βαρεμάρα προέκυψε μόλις τον 19ο αιώνα. Μια σειρά κοινωνικών παραγόντων οδήγησαν στη νέα αυτή τάξη πραγμάτων. Η νέα έννοια του ελεύθερου χρόνου, η εξασθένηση της κοσμικής εξουσίας του Χριστιανισμού και η επικέντρωση του Διαφωτισμού στα ατομικά δικαιώματα ενίσχυσαν την παρουσία της βαριεστημάρας, ως λέξης και ως κατάστασης.

Η πλήξη πήρε το νέο, βαρύτερο φορτίο της απελπισίας, της κατάθλιψης και ένα είδος οντολογικής μανίας στο 20ό αιώνα. ”Η βαρεμάρα δεν είναι τίποτε άλλο από συσσωρευμένη οργή που νεκρώθηκε,” σύμφωνα με το θεολόγο Πώλ Τίλιτς.

Αυτός ο νεκρωμένος θυμός όμως στέλνει εκατομμύρια ανθρώπους σε ψυχολόγους για φαρμακευτική αντιμετώπιση. Σύμφωνα με μια μελέτη, το 23% των αντρών και το 31% των γυναικών στη Γαλλία φέρονται να πλήττουν κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.

Εν τω μεταξύ, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει αναπτυχθεί και ένα είδος ιδεολογίας καταπολέμησης της βαρεμάρας. Σύμφωνα με αυτήν, η εγκατάλειψη στο συναίσθημα αυτό αντιπροσωπεύει ένα είδος ηθικής αποτυχίας. ”Το άτομο που αφήνεται να βαρεθεί είναι ακόμα πιο αξιοκαταφρόνητο από την ίδια τη βαρεμάρα” σχολιάζει ο Σάμουελ Μπάτλερ.

Ο Μάρκ Τουέην πίστευε ότι οι άνθρωποι που πλήττουν ”τείνουν να είναι ιδιαίτερα βαρετοί άνθρωποι” ενώ ο αμερικανός Ντέηλ Κάρντζι περιγράφει την εργασία ”στην οποία κάποιος πιστεύει με όλη του την καρδιά”, ως το αντίδοτο της πλήξης.

Εν κατακλείδι, η βαρεμάρα, απελευθερωτική και ταυτόχρονα τρομακτική, κάνει τον άνθρωπο να αναρωτιέται για νοήματα και αιτίες των πραγμάτων και να αναζητά εξηγήσεις. Όμως η επιλογή είναι του εκάστοτε ανθρώπου, είτε να ενδώσει και να απολαύσει χωρίς ενοχές το κύμα δημιουργικής σκέψης που προκαλεί, είτε να ανοίξει την τηλεόραση...
http://www-org.euro2day.gr

Kitaro,The Best of Kitaro, Meditationsmusik


Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Βαρεμάρα, η αφετηρία της έμπνευσης;






Μη φοβάστε τη βαρεμάρα

Για πολλούς ανθρώπους είναι το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί: να βαριούνται. Γεμίζουμε τις μέρες μας και αυτές των παιδιών μας με δραστηριότητες για να αποφύγουμε τη βαρεμάρα. Oργανώνουμε Σαββατοκύριακα, γιορτές, ταξίδια και διακοπές με τέτοιον τρόπο που να μη νιώσουμε ούτε στιγμή ότι βαριόμαστε.

Τι είναι τελικά η βαρεμάρα και γιατί μας φοβίζει τόσο πολύ;




Η βιομηχανία της «μη βαρεμάρας»

Σε ένα γερμανικό ψυχοθεραπευτικό λεξικό διαβάζουμε: «Βαρεμάρα: Δυσάρεστο συναίσθημα που προέρχεται από την ανάγκη για περισσότερη δραστηριότητα ή από την έλλειψη ερεθισμάτων ή είναι συνέπεια της ανικανότητας κάποιου να κινητοποιηθεί».
Μια συναισθηματική κατάσταση σίγουρα όχι καινούργια, η οποία όμως, όπως φαίνεται, έχει αναχθεί σε πρόβλημα, εφόσον τη βρίσκουμε μέσα σε ψυχοθεραπευτικό λεξικό.
Το βέβαιο είναι πως μια ολόκληρη βιομηχανία είναι στημένη στην υπηρεσία της «μη βαρεμάρας». Κανένα οργανωμένο ταξίδι χωρίς φουλ πρόγραμμα, κανένα ξενοδοχείο για οικογενειακές διακοπές που σέβεται τον εαυτό του χωρίς μια γκάμα προσφορών για δραστηριότητες, σπορ, ψυχαγωγία, ακόμη και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Προκειμένου να μη βαρεθούν, πολλοί άνθρωποι προτιμούν στις διακοπές τους ακόμη και να καθίσουν «στα θρανία», να μάθουν κάτι, να μην πάει «χαμένος» ο χρόνος τους. Κανένα νοικοκυριό, κανένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κανένα σαλόνι πλοίου και διάδρομος αεροπλάνου και πλέον όλο και λιγότερες αίθουσες αναμονής, π.χ. σε νοσοκομεία, χωρίς τηλεόραση.
Και όπου δεν μπορεί να τοποθετηθεί τηλεόραση, σε ασανσέρ, κοινόχρηστες τουαλέτες και μαγαζιά, ηχεί μια διαρκής μουσική για την ψυχαγωγία των πελατών. Ακόμη κι αν κάποιος ήθελε εκουσίως να βαρεθεί, δεν θα τα κατάφερνε. Το σκεπτικό πίσω από αυτό τον καταιγισμό ψυχαγωγικών μέσων είναι να υπάρχει διαρκώς κάτι να απασχολεί «ευχάριστα» το μυαλό μας. Να μη μένουμε ούτε στιγμή χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα, ούτως ώστε να μην προλαβαίνουν να δημιουργηθούν δυσάρεστες σκέψεις, να μην υπάρχουν στιγμές «κενές», να μη νιώσουμε πλήξη, ανία, βαρεμάρα.

Ποια είναι τελικά αυτή η κατάσταση που ονομάζουμε βαρεμάρα και πώς τη βιώνουμε;




«Μαμά, βαριέμαι»

Ας πάρουμε καταρχήν ως παράδειγμα τα μικρά παιδιά. Πολλοί γονείς, έντρομοι στην ιδέα ότι μπορεί τα παιδιά τους να βαρεθούν, φροντίζουν διαρκώς να γεμίζουν κάθε στιγμή του ελεύθερου χρόνου τους, να τα κρατούν απασχολημένα ακόμη και στις διακοπές. Όταν εξαντλείται η δική τους ευρηματικότητα, αλλά και το ενδιαφέρον των παιδιών, αναλαμβάνουν οι οθόνες: της τηλεόρασης, του υπολογιστή, του playstation, του gameboy. Μέσα στο αυτοκίνητο, στα ταξίδια, όταν χρειάζεται να περιμένουν, αυτές τις υποτιθέμενες «άδειες» ώρες, οι γονείς θεωρούν αυτονόητο ότι οφείλουν να τις γεμίσουν με κάτι. Προκειμένου να έχουν ένα παιδί που γκρινιάζει «βαριέμαι», προτιμούν να του βρίσκουν και να του παρέχουν πράγματα που να το κρατούν απασχολημένο και με κάποιον τρόπο ευχαριστημένο.

Είναι όμως η βαρεμάρα των παιδιών η ίδια με αυτήν των μεγάλων και είναι δικαιολογημένος ο ζήλος μας να τα απαλλάξουμε από αυτήν;




Βαρεμάρα, η αφετηρία της έμπνευσης

Μερικές πρακτικές συμβουλές για να κερδίσουμε ουσιαστικά από το χρόνο μας:

Γίνετε πότε-πότε αργοί!

Το γρήγορα δεν είναι πάντα καλύτερα από το αργά.
Καμιά φορά προχωράμε καλύτερα χωρίς να κάνουμε τίποτα, γιατί πολλά πράγματα, αν τα αφήσουμε, «διεκπεραιώνονται» από μόνα τους.
Σε πείσμα λοιπόν του προσκοπικού πνεύματος του Kipling, αναβάλλετε καμιά φορά για αύριο και μεθαύριο αυτό που θα μπορούσατε να κάνετε σήμερα.

Περιμένετε!

Η αναμονή δεν είναι μόνο χαμένος χρόνος.
Μόνο όποιος μπορεί να περιμένει μπορεί και να προσμένει.
Και μην ανοίγετε το κινητό σας την ώρα που περιμένετε.
Χαζέψτε γύρω σας τους ανθρώπους, τον ουρανό, αφουγκραστείτε, αναπολήστε ωραίες στιγμές.

Κάντε διαλείμματα!

Τα διαλείμματα είναι απαραίτητα για να καταλάβουμε ότι κάτι τελείωσε και κάτι καινούργιο αρχίζει. Μόνο έτσι προσανατολιζόμαστε και αποκτούμε δομή στη ζωή μας.

Μη διώχνετε τη βαρεμάρα!

Η βαρεμάρα είναι το πρώτο βήμα της έμπνευσης. Μην ανοίγετε αμέσως την τηλεόραση ή τον υπολογιστή μόλις βαρεθείτε. Αντέξτε τις φάσεις της βαρεμάρας σας, γιατί μπορεί να είναι ισχυρό αντίδοτο στο άγχος.




Διασκέδασέ με, επιτέλους!

Όταν ένα παιδί λέει «βαριέμαι», προσβλέπει σε αυτό που θα κάνουν οι άλλοι για να το διασκεδάσουν. Η περιέργεια, η φαντασία και η δημιουργικότητα των παιδιών είναι αστείρευτες (ακόμη και των παιδιών που έχουν μεγαλώσει μέσα σε μικρά διαμερίσματα και μπροστά σε οθόνες) και μπορούν να ενεργοποιηθούν ανά πάσα στιγμή και σε κάθε περιβάλλον (και το πιο «φτωχό») όταν υπάρξει έλλειψη από εξωτερικά ερεθίσματα.
Κανένα παιδί δεν θα έμενε αδρανές και σε κατάσταση βαρεμάρας για πολύ αν δεν περίμενε από κάποιον άλλο να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Έχοντας όμως φροντίσει από πολύ μικρή ηλικία (πολλοί γονείς «φυτεύουν» νήπια ενός και δύο ετών μπροστά σε μια οθόνη, προκειμένου να τα κρατούν απασχολημένα) να τους παρέχουμε πάντα αντίδοτο στη «βαρεμάρα» τους, καλλιεργούμε στα παιδιά μια εντελώς παθητική κι εξαρτημένη στάση «περιμένω από σένα να φροντίσεις για να περάσω καλά», μια στάση που πολλές φορές τα ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή και συχνά τα οδηγεί στο να μην μπορούν να βρουν πραγματικό ενδιαφέρον σε τίποτα.
Φυσικά, ως γονιός στη σημερινή εποχή και στις συνθήκες που μεγαλώνουν τα παιδιά, μόνα, κλεισμένα στο σπίτι, είναι δύσκολο να τα βγάλεις πέρα χωρίς κάποια «βοηθήματα» και οι διάφορες οθόνες υποκαθιστούν, όταν δεν γίνεται αλλιώς, το ανύπαρκτο παιχνίδι με άλλα παιδιά.
Δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να μεγαλώσουμε υγιή παιδιά αν δεν υποστούμε και τις στιγμές της βαρεμάρας τους, αυτές που θέλουν να είναι κοντά μας και να μας ζαλίζουν γκρινιάζοντας, αυτές που μας κάνουν το σπίτι άνω-κάτω γιατί η φαντασία τους οργιάζει.




«Να κάνεις ή να είσαι»

Για εμάς τους ενηλίκους πάλι, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η ουσιαστικότερη ίσως διαφορά μας με τα παιδιά είναι το ότι η περιέργεια, η φαντασία και η δημιουργικότητά μας μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο να αφυπνιστούν και να ενεργοποιηθούν, αν έχουν αδρανήσει για πολύ καιρό, και επιπλέον το ότι το ζωτικό μας ένστικτο είναι πολύ πιο αδύναμο από των παιδιών, κάτι που σημαίνει ότι μας λείπει και το κίνητρο για να αντιμετωπίσουμε την πλήξη και τη βαρεμάρα χωρίς «εξωτερική» βοήθεια.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που τη φοβόμαστε τόσο.

Τι είναι όμως ακριβώς αυτό που φοβόμαστε και προσπαθούμε να ξορκίσουμε πάση θυσία;
Αν το σκεφτεί κανείς λίγο, η βαρεμάρα δεν είναι μία αλλά υπάρχουν πολλές καταστάσεις που ονομάζουμε έτσι χωρίς να είναι όλες ίδιες. Βαριόμαστε, για παράδειγμα, αν τύχει να ξεμείνουμε μόνοι, χωρίς παρέα, να είναι Σαββατοκύριακο δηλαδή, να έχουμε ελεύθερο χρόνο και να μην έχουμε τι να κάνουμε. Συνήθως, αυτή η βαρεμάρα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το φόβο «χάνω κάτι», «οι άλλοι κάνουν κάτι ωραίο και σημαντικό κι εγώ δεν είμαι μέσα», ένα στοιχείο που συγγενεύει στενά με την καταναλωτική μανία και προέρχεται από τη διάθεση να «έχουμε όσο πιο πολλά γίνεται, αλλά σίγουρα όχι λιγότερα από τους άλλους».
Η αγωνία αυτή μπορεί να είναι τόσο έντονη που να μη μας αφήνει να ηρεμήσουμε.
Φαίνεται άλλωστε πως στην εποχή μας το «να έχεις ή να είσαι» του Erich Fromm τείνει να αντικατασταθεί από το «να κάνεις ή να είσαι».




Κορεσμός, κατάθλιψη, μονοτονία

Συμβαίνει φυσικά να βαριόμαστε και ανάμεσα σε πλήθος ερεθισμάτων, ανθρώπων, δραστηριοτήτων. Άλλοτε γιατί πράγματι πέσαμε σε μια κατάσταση ιδιαίτερα ανιαρή, άλλοτε όμως γιατί εμείς δεν μπορούμε να βρούμε κανένα ενδιαφέρον σε τίποτα. Αυτού του είδους η βαρεμάρα μπορεί να είναι είτε σημάδι κορεσμού -επειδή δεν σταματάμε να κάνουμε πράγματα, σε σημείο που τίποτε πια να μην παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον- είτε βέβαια σημάδι κατάθλιψης, όπου όλα μοιάζουν να είναι χωρίς νόημα, χωρίς ευχαρίστηση, αδιάφορα.
Δεν είναι σπάνιο, βέβαια, αυτά τα δύο (ο κορεσμός και η κατάθλιψη) να συνυπάρχουν, οπότε η πλήξη είναι προδιαγεγραμμένη. Βαρεμάρα μπορεί να νιώθουμε και με τη ζωή μας στο σύνολό της. Όταν αισθανόμαστε ότι στη ζωή μας κυριαρχεί η επανάληψη και η μονοτονία και ότι με τον τρόπο ζωής που κάνουμε δεν αλλάζει τίποτε, δεν συμβαίνει τίποτα καινούργιο, τότε φαίνονται όλα ανιαρά γιατί είναι προβλέψιμα. Είναι η στιγμή που η ποθητή ασφάλεια και σιγουριά που χτίσαμε προσπαθώντας, δουλεύοντας, επενδύοντας σε ανθρώπους και σε πράγματα μετατρέπεται για μας σε αδιέξοδο.



Βαρεθείτε εις βάθος!

Όπου και όπως και να γίνεται αισθητή η βαρεμάρα, μας φοβίζει γιατί πάντα εγκυμονεί δυσάρεστα συναισθήματα. Άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, όταν βαριόμαστε μας χτυπούν την πόρτα συναισθήματα όπως η μοναξιά, η θλίψη, η απόγνωση, η απογοήτευση, η έλλειψη νοήματος, ο φόβος για το τι θα επακολουθήσει.
Η βαρεμάρα ισοδυναμεί λίγο με γύμνια.
Κάτω από το μανδύα του δραστήριου, δυναμικού ανθρώπου, που κάνει πολλά και «εκμεταλλεύεται παραγωγικά και δημιουργικά» το χρόνο του, κρύβονται συνήθως και πλευρές μας πιο ευάλωτες που είναι εκτεθειμένες σε όλα αυτά τα συναισθήματα, κι αυτό δεν είναι εύκολο να το αντέξουμε.
Το πρόβλημα είναι ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, τα συναισθήματα -στιγμιαία ή μόνιμα- υπάρχουν και βρίσκουν τρόπους να γίνουν αισθητά, όσο κι αν προσπαθούμε να τρέχουμε -κυριολεκτικά- μακριά τους.
Γι’ αυτό και ο Heidegger, ο μεγάλος γερμανός υπαρξιστής φιλόσοφος συστήνει να μην αφήσουμε σε καμία περίπτωση τη βαρεμάρα μας να ναρκωθεί, αλλά να βαριόμαστε «εις βάθος», έτσι ώστε να καταφέρουμε να φιλοσοφήσουμε!




Όταν βαριόμαστε, έχουμε την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει αργά ή ότι μένει ακίνητος:
«Ήταν μια τόσο βαρετή γιορτή, δεν έλεγε να περάσει η ώρα»,
«Έκατσα σπίτι, έπληττα, κοιτούσα συνεχώς το ρολόι και νόμιζα ότι είχαν κολλήσει οι δείκτες!».

Ταυτόχρονα συμβαίνει όμως και κάτι άλλο: Έχουμε την αίσθηση ότι ο χρόνος φεύγει, κυλάει ανάμεσα από τα δάχτυλά μας σαν άμμος και χάνεται, χωρίς να τον «εκμεταλλευτούμε» κατάλληλα.

Η βαρεμάρα, ως όχληση της εποχής μας, έχει να κάνει με την αντίληψη που έχουμε για το χρόνο: ότι ο χρόνος είναι λίγος και περνάει και η ζωή μας μικρή.
Από αυτήν προκύπτει το αλλοπρόσαλλο φαινόμενο, από τη μια να παραπονιόμαστε συνεχώς ότι δεν έχουμε χρόνο, ότι «τρέχουμε», ότι δεν έχουμε καιρό για τον εαυτό μας, κι από την άλλη, φοβούμενοι μήπως σπαταλήσουμε το χρόνο μας άσκοπα και μήπως βαρεθούμε, να γεμίζουμε κάθε ελεύθερο λεπτό με πράγματα για να κάνουμε.
www.vita.gr




Το ελληνικό σχολείο έχασε το στοίχημα να γοητεύσει τους μαθητές, να τους κερδίσει, να τους κάνει να αγαπήσουν τη γνώση, να τους ωθήσει να αναπτύξουν κριτική σκέψη. Πότε οι ιθύνοντες θα το κατανοήσουν και θα αλλάξουν την εικόνα του, τις δομές του, τη φιλοσοφία του;

«Κουράζομαι, πλήττω, πιέζομαι, έχω άγχος, βαριέμαι, θυμώνω». Αυτά τα καθόλου κολακευτικά για το εκπαιδευτικό μας σύστημα δηλώνουν ότι αισθάνονται οι περισσότεροι μαθητές από το δημοτικό έως το λύκειο, οι οποίοι συμμετείχαν στην πρώτη φάση της μεγάλης πανελλαδικής έρευνας του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Στην έρευνα έλαβαν μέρος 4.164 μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς. Οι απαντήσεις των μαθητών οδηγούν σε απογοητευτικά συμπεράσματα για την εικόνα του σημερινού ελληνικού σχολείου, και καταδεικνύουν την ανάγκη αλλαγών από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Οι επτά στους δέκα (68%) δήλωσαν ότι νιώθουν στο σχολείο κούραση και μόλις ο ένας στους τρεις (37%) χαρά.18.04.08




How Emotional Freedom Technique (EFT) Works


Kill Procrastination with Emotional Freedom Technique (EFT)


Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Εισαγωγή στον διαλογισμό





Εισαγωγή στον διαλογισμό

Στους ψυχαναλυτικούς κύκλους υπάρχει μια πασίγνωστη ιστορία που έχει να κάνει με έναν άνδρα που κατατρύχεται από ένα επαναλαμβανόμενο εφιάλτη. Είναι παγιδευμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο και είναι ανίκανος να ανοίξει την πόρτα και να ξεφύγει. Ψάχνει παντού για να βρει το κλειδί χωρίς ποτέ να τα καταφέρνει. Προσπαθεί με όλη του τη δύναμη ν’ ανοίξει την πόρτα αλλά εκείνη δεν κουνιέται σπιθαμή. Και δεν υπάρχει άλλη έξοδος από αυτή. Είναι παγιδευμένος και φοβισμένος. Σε μια συνάντηση με τον ψυχαναλυτή του του αφηγείται αυτό το όνειρο που τον στοιχειώνει για χρόνια. Ο ψυχαναλυτής ακούει προσεκτικά την περιγραφή του ονείρου δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Του υποδεικνύει ότι η πόρτα μπορεί ν’ ανοίξει από την αντίθετη κατεύθυνση. Την επόμενη φορά που βλέπει αυτό το όνειρο καταφέρνει να θυμηθεί την υπόδειξή του και ανακαλύπτει ότι η πόρτα ανοίγει προς τα μέσα δίχως την παραμικρή αντίσταση.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι παγιδευμένοι με αυτόν τον τρόπο, φυλακισμένοι σε ένα τρόπο ζωής που φαίνεται ανίκανος να τους προσφέρει ικανοποίηση. Επικρατεί μια αίσθηση απαθούς απόγνωσης η οποία κουκουλώνεται μέσω της αδιάκοπης δραστηριότητας ή της χρήσης νέων θαυματουργών φαρμάκων. Ποιος ανάμεσά μας δεν ένιωσε έστω και μια φορά την ανάγκη να βιώσει μια άλλη πραγματικότητα; Ίσως με την αίσθηση ελευθερίας που μας δίνει ένας νέος ερωτικός σύντροφος ή με το να κερδίσουμε το Λόττο Ορισμένοι από μας περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας σε αναμονή, περιμένοντας να συμβεί κάτι που θα την αλλάξει ολοκληρωτικά. Ωστόσο το απλό και μάλλον προφανές δίδαγμα της ζωής, που μας είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε, είναι ότι η ευτυχία είναι μια νοητική κατάσταση και όχι κάτι που μπορούμε να αποσπάσουμε από τους άλλους ή τον έξω κόσμο.

Όλοι μας αναζητούμε την ευτυχία, αλλά οι περισσότεροι από μας την αναζητούμε έξω από τον εαυτό μας. Την αναζητούμε στους άλλους ανθρώπους, στην εργασία, στη διασκέδαση. Και καθώς γερνάμε τα όνειρά μας σιγά-σιγά ξεθωριάζουν. Γινόμαστε λιγότερο ιδεαλιστές και περισσότερο ρεαλιστές. Χαιρόμαστε αυτά που έχουμε και προσπαθούμε να βλέπουμε με μια φιλοσοφική στάση τα όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ ή ακόμα κι αν υλοποιήθηκαν αποδείχτηκαν φρούδα, αποτυγχάνοντας να εκπληρώσουν αυτά που υπόσχονταν. Τις περισσότερες φορές η ζωή μας καταντάει μια ρουτίνα και εμείς αναπολούμε με μελαγχολία τα όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ ή αποδείχτηκαν άνευ ουσίας. Στο ποίημα του «Η Πόρτα», ο Τσέχος ποιητής και ανοσιολόγος Miroslav Holub μας παροτρύνει να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας:

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.
Ίσως έξω να βρεις
ένα δέντρο ή ένα κλαδί,
έναν κήπο
ή μια πόλη μαγική.

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.
Ίσως κάποιος σκύλος να ανασκαλεύει.
Ίσως να δεις ένα πρόσωπο
ή ένα βλέμμα
ή την εικόνα
μιας εικόνας.

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.
Αν έχει ομίχλη
θα φύγει.

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.
Ακόμα και αν υπάρχει μόνο το σκοτάδι
ακόμα κι αν υπάρχει μόνο
η υπόκωφη βοή του ανέμου
ακόμα κι αν
δεν υπάρχει τίποτα απολύτως,
προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστον
θα υπάρξει
ένα ρεύμα.


Η πόρτα στην οποία αναφέρεται ο Holub είναι η πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα για ν’ αποκαλύψει τις βαθύτερες ανάγκες μας και τις υψηλότερες φιλοδοξίες μας. Ο διαλογισμός είναι ένας τρόπος ν’ ανοίξουμε αυτή την πόρτα. Όταν την ανοίγουμε κάνουμε το πρώτο βήμα στο «όνειρο» της αφύπνισης το οποίο διέγειρε τη φαντασία του ανθρώπινου γένους καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Είναι ένα όνειρο δίχως προκαθορισμένη εξέλιξη· η περιπέτεια του επαναπροσδιορισμού του εαυτού μας σε ένα νέο γίγνεσθαι. Είναι ο μεγάλος «μύθος» της αυθυπέρβασης.



Το γεγονός ότι το ονομάζουμε μύθο δε σημαίνει ότι είναι ψεύτικο. Αντιθέτως, σημαίνει ότι είναι περισσότερο αληθινό, ότι αρχίζουμε να ερχόμαστε σ’ επαφή με βαθύτερα μέρη του εαυτού μας, να βιώνουμε τον εαυτό μας ως μέρος κάτι του αφάνταστα μεγαλύτερου και αχανούς. Κατά κάποιο τρόπο ενσωματωνόμαστε στη γενικότερη ροή της ζωής. Η πόρτα του διαλογισμού είναι η πόρτα της επίγνωσης και της οικουμενικής αγάπης, της απεριόριστης επέκτασης.

Ο διαλογισμός ξεκινάει με το να ερευνούμε τα εσώτερα βάθη του εαυτού μας και καταλήγει στο να αγκαλιάζουμε τη ζωή και την εξωτερική πραγματικότητα, αποκοπή από την οποία αποτελεί την πηγή της βαθύτερης δυσαρέσκειάς μας. Όταν ανοίγουμε αυτή την πόρτα δεν ξέρουμε ποτέ τι θα βρούμε – ναι, μπορεί να βρούμε ακόμα και «έναν σκύλο να ανασκαλεύει», αλλά ίσως να βρούμε «έναν κήπο ή μια πόλη μαγική». Ο διαλογισμός είναι ένα άνοιγμα. Τουλάχιστον θα υπάρξει ένα ρεύμα.



Colores En El Mar_ Richard Clayderman


Όταν ξέσπασε σαν επιδημία ο πρόσκαιρος ενθουσιασμός για το διαλογισμό τη δεκαετία του πενήντα, πολλοί επιστήμονες ανησύχησαν βαθύτατα γι’ αυτό το φαινόμενο, κι έτρεξαν στα εργαστήριά τους για να εξετάσουν τι αποτελέσματα ή κινδύνους εγκυμονούσε αυτή η λαϊκή έξαρση.
Μετά από παραπάνω από 1200 πανεπιστημιακές έρευνες διαπιστώθηκαν εκπληκτικά επιτεύγματα που δημοσιεύτηκαν σε πολλά έγκυρα περιοδικά και εφημερίδες όπως το Τάιμ, το Νιούζγουηκ, Γουόλ Στρητ Τζόρναλ, Λος Άντζελες Τάιμς, Σικάγο Τρίμπιουν κι άλλα έντυπα μαζικής ενημέρωσης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα άρχισε να διδάσκεται ο διαλογισμός – σαν μάθημα της ψυχολογίας – σε πολλά Πανεπιστήμια της Αμερικής και του Καναδά.
Ο Διαλογισμός βοηθά στην αλλαγή του Μεταβολισμού, στην ανάπτυξη της ευφυίας, της μνήμης, στη λύση προβλημάτων, στην ακαδημαϊκή απόδοση, στην παραγωγικότητα, στην αλλαγή χρόνου αντίδρασης, στην αλλαγή του ρυθμού της καρδιάς, στην αρτηριακή πίεση και σ’ άλλα πολλά. Τη δεκαετία του εβδομήντα ο καρδιοχειρούργος Χέρμπερτ Μπένσον, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, δίδασκε τους καρδιοπαθείς διαλογισμό για να σταματήσει η καρδιακή αρρυθμία, να πέσει η πίεση του αίματος κι έτσι να μπορέσουν να ξαναβρούν τη χαρά της ζωής.
Σ’ όλες τις περιπτώσεις το βασικό, εστιακό σημείο είναι μια διαδικασία συντονισμού που απαιτεί την ευθυγράμμιση του σώματος, του νου και της ψυχής του ανθρώπου.
Αργότερα θα σας μιλήσω για την πορεία μου στο διαλογισμό.





Διαλογίζομαι από τεσσάρων χρόνων. Ζούσα σε πολύ πιεστικές συνθήκες για ένα παιδί. Πήγαινα στη θάλασσα και καθόμουν σε μια πέτρα.
Αυτοσυγκεντρωνόμουν στη ροή του κύματος και σε κάποια στιγμή ταυτιζόμουν με αυτή τη ροή.
Έκλεινα τα μάτια και αφηνόμουν στην ύπαρξή μου.
Όταν άνοιγα τα μάτια ένιωθα όλη η στενοχώρια και η πίκρα να με έχει αφήσει και να είμαι αρκετά χαρούμενη.
Τώρα ξέρω.
Πλημμύριζα από ενδορφίνες. Τις ορμόνες της χαράς που τις αποκαλώ ευφορίνες!
Αργότερα θα σας μιλήσω για την πορεία μου στο διαλογισμό.

Έστω για πέντε λεπτά κλείστε τα μάτια και αφουγκραστείτε το "είναι" σας.

Το νευρικό σύστημα χρειάζεται τουλάχιστον 20΄για να φτάσει σε ομοιόσταση!

Ο διαλογισμός είναι η πιο βαθειά μορφή χαλάρωσης και η πιο τρυφερή αυτοανάλυση!

Η νευροεπιστήμη και η συμπεριφορική βιολογία γενικότερα αποκαλύπτουν βαθμιαία τους μηχανισμούς που μας κάνουν αυτό που είμαστε:
πώς παίρνουμε αποφάσεις και ελέγχουμε τις ορμές μας, πώς τα γονίδιά μας διαμορφώνουν τις κοινωνικές επιθυμίες μας
και πώς το σύστημα ανταμοιβής μας προσαρμόζεται ώστε να αντιδρά σε ικανοποιητικές εμπειρίες.


Yanni - Reflections of Passion


Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Ρεφλεξολογία και στρες



Τί είναι η Ρεφλεξολογία

Η Ρεφλεξολογία είναι μια ευγενική τέχνη, μια συναρπαστική επιστήμη και μια εξαιρετικά αποτελεσματική μορφή θεραπευτικού μασάζ των ποδιών. Ως θεραπεία, κατατάσσεται στον τομέα της «συμπληρωματικής ιατρικής» θεωρείται μια ολιστική θεραπευτική τεχνική, που αντιμετωπίζει το άτομο ως ολότητα, προκειμένου να επιφέρει μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας στο σώμα, στο νου και το πνεύμα.

Από την εποχή του Ιπποκράτη, η υγεία ορίζεται σαν μια κατάσταση ισορροπίας και η ασθένεια σαν μια κατάσταση ανισορροπίας. Στη σύγχρονη κοινωνία, η ανισορροπία αποτελεί τον κανόνα. Επιταχύνουμε συνεχώς τη διαδρομή μας κατά τη διάρκεια της ζωής, θαρρείς και δεν υπάρχει αύριο. Ωστόσο, το ευαίσθητο και πολύπλοκο ανθρώπινο σώμα πληρώνει τις απαιτήσεις της τεχνοκρατικής γενιάς του εικοστού αιώνα της ταχύτητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ακροβατούν στα όρια της υγείας με την ασθένεια -σε μια κατάσταση δυσφορίας και ανισορροπίας- και δυσκολεύονται ν’ αντιμετωπίσουν τις εντάσεις της καθημερινής ζωής. Η δυνατότητα τους για τέλεια υγεία, θάβεται κάτω από λογιών - λογιών αρνητικές επιδράσεις. Όμως, όλοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, το μόνο που χρειάζεται σαν αφετηρία, είναι η επιθυμία να φτάσουμε σε μια κατάσταση ισορροπίας που θα μας επιτρέψει να απολαύσουμε διαρκή υγεία και ζωτικότητα. Για τη μετάβαση από την κατάσταση της ανισορροπίας σε μια ισορροπημένη κατάσταση, απαιτείται μια ήπια και αβλαβής θεραπευτική διαδικασία - μια διαδικασία που σπανίως βρίσκεται στα επικίνδυνα φάρμακα.

Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή τα πόδια αποτελούν έναν τέλειο μικρόκοσμο του σώματος. Όλα τα όργανα, οι αδένες και άλλα μέρη του σώματος, βρίσκονται τοποθετημένα με την ίδια διάταξη στα πόδια, σαν «αντανακλάσεις / αντανακλαστικά» των μερών του σώματος. Με τον όρο αντανακλαστικό, εννοούμε μια ακούσια ή ασυνείδητη αντίδραση σ’ ένα ερέθισμα. Στη ρεφλεξολογία, όταν ερεθίζονται τα αντανακλαστικά των ποδιών, προκαλείται μια ακούσια αντίδραση των οργάνων και των αδένων, που συνδέονται μέσω ενεργειακών διόδων με τα συγκεκριμένα αντανακλαστικά. Η σωστή διέγερση λοιπόν, αυτών των αντανακλαστικών, μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την κατάσταση της υγείας μας.

Η μικροκοσμική αναπαράσταση των μερών του σώματος, είναι επίσης προφανής στην ίριδα του ματιού, στο αφτί και στα χέρια. Ωστόσο, αυτές οι αναπαραστάσεις του σώματος, εντοπίζονται ευκολότερα στα πόδια, όπου καλύπτουν μια μεγαλύτερη περιοχή, είναι ευδιάκριτες και μπορούμε ευκολότερα να εργαστούμε πάνω τους. Επιπλέον, τα πόδια είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα εξαιτίας της πληθώρας των νευρικών απολήξεων που υπάρχουν σ’ αυτά.

Τα νεύρα εκπέμπουν ηλεκτρικά ερεθίσματα. Φανταστείτε αυτά τα ερεθίσματα σαν κανάλια ενέργειας, που συνδέουν τα πόδια με το υπόλοιπο σώμα όταν ασκούμε πίεση σε ορισμένα σημεία των ποδιών, ενεργοποιούνται ηλεκτροχημικά νευρικά ερεθίσματα και σχηματίζουν ένα «μήνυμα». Το μήνυμα αυτό διαβιβάζεται μέσω «κεντρομόλων νευρώνων» (νευρώνες που μεταφέρουν μηνύματα στο κέντρο) σε ένα γάγγλιο (μια συλλογή νευρικών κυττάρων και ινών που σχηματίζουν ένα ανεξάρτητο νευρικό κέντρο έξω από το νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο). Στη συνέχεια μέσω «φυγόκεντρων νευρώνων» (που μεταφέρουν μηνύματα από το κέντρο προς την περιφέρεια), το μήνυμα περνά από το γάγγλιο σ’ ένα καθορισμένο όργανο, το οποίο τότε θα αντιδράσει. Τα νευρικά ερεθίσματα που προκαλούνται όταν ασκούμε πίεση στην περιοχή των αντανακλαστικών των ποδιών, συνδέονται πιθανότατα με το αυτόνομο νευρικό σύστημα που ασχολείται κυρίως με την ακούσια δράση των εσωτερικών οργάνων, μυώνων και αδένων.

Πολλές από τις ασθένειες του σύγχρονου ανθρώπου δε θεραπεύονται με τεχνητά φάρμακα, φάρμακα που μάλλον τείνουν να προξενούν βλάβες ή να «μασκαρεύουν» την ασθένεια, παρά να τη θεραπεύουν. Το σώμα θεραπεύεται μόνο του, φτάνει να του δώσουμε την ευκαιρία. Κι αφού η θεραπευτική δύναμη βρίσκεται μέσα μας, θα πρέπει να μάθουμε να τη στηρίζουμε και να την τρέφουμε, αντί να την αποστέλλουμε. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο μας βοηθά η ρεφλεξολογία, ενεργοποιώντας τις φυσικές θεραπευτικές δυνάμεις του σώματος, επιδιώκοντας την αποκατάσταση της ισορροπίας που είναι απαραίτητη για τη φυσιολογική λειτουργία του.

Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν, πόσο θεμελιώδης είναι ο ρόλος των ποδιών στην υγεία και τη θεραπεία. Στην πραγματικότητα, λίγοι συνάνθρωποί μας δίνουν την παραμικρή προσοχή στα πόδια τους. Τα βασανίζουμε συνήθως και τα παραμελούμε. Τα φυλακίζουμε μέσα στα στενά, μοντέρνα παπούτσια, τους προκαλούμε ασφυξία με κάλτσες και καλσόν, τα χτυπάμε στα πεζοδρόμια, σκαρφαλώνουμε μονοπάτια και γενικά, φορτώνουμε τα δύσμοιρα πόδια μας με ανυπολόγιστη ποσότητα έντασης. Σηκώνουμε το βάρος μας, αντιμετωπίζουμε τις κακές στάσεις του σώματός μας, κοντολογίς, τα τυραννάμε σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Αν και ίσως γνωρίζουμε αόριστα το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν, αφού μας μεταφέρουν κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ελάχιστοι συνειδητοποιούμε τη σημαντική συμβολή των ποδιών στην καλή πνευματική και σωματική μας κατάσταση.

Τα πόδια μας συνδέουνε με το έδαφος, συνεπώς αποτελούν το σύνδεσμο ανάμεσα στη γήινη και την πνευματική ζωή μας. Μας γειώνουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αποτελούν τη βάση, το θεμέλιο, καθώς επίσης και την επαφή μας με τη γη και τις ενέργειες που ρέουν μέσα απ’ αυτή. Μπορούν επίσης να παίξουν σημαντικό ρόλο στην απόκτηση και διατήρηση καλύτερης υγείας και καλής φυσικής κατάστασης.

Στόχος της ρεφλεξολογίας είναι η επιστροφή στην ομοιόσταση, μια κατάσταση ισορροπίας. Το σημαντικότερο βήμα προς την επίτευξη αυτού του στόχου, είναι η μείωση της έντασης και η πρόκληση χαλάρωσης. Η χαλάρωση αποτελεί το πρώτο βήμα για την εξισορρόπηση. Όταν το σώμα είναι χαλαρό, η κυκλοφορία μπορεί να ρέει ανεμπόδιστη, προμηθεύοντας με απαραίτητα θρεπτικά συστατικά και οξυγόνο τα κύτταρα, έτσι ώστε τα όργανα του σώματος μπορούν να επιστρέψουν σε μια φυσιολογική κατάσταση και να λειτουργούν αποτελεσματικά.

Το επαγγελματικό μασάζ στις περιοχές των αντανακλαστικών των ποδιών, χρησιμοποιείται για να προσδιοριστεί, ποια μέρη του σώματος βρίσκονται εκτός ισορροπίας και, συνεπώς, δε λειτουργούν αποτελεσματικά. Με την κατάλληλη θεραπεία για τη διόρθωση αυτών των ανισορροπιών, το σώμα επιστρέφει σε καλή λειτουργική κατάσταση. Αυτή η μορφή θεραπείας είναι χρήσιμη, όχι μόνο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, αλλά επίσης αποτελεσματική για τη διατήρηση της καλής υγείας και την πρόληψη της ασθένειας. Με το μασάζ των αντανακλαστικών, τα προβλήματα υγείας μπορούν να εντοπιστούν εγκαίρως, ώστε με τη χορήγηση θεραπείας να προληφθεί η εμφάνιση σοβαρών συμπτωμάτων.

Ένα από τα πιο σημαντικά οφέλη της ρεφλεξολογίας, είναι η αποτελεσματικότητα με την οποία προκαλεί μια κατάσταση χαλάρωσης. Το στρες -ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα του εικοστού αιώνα- ευθύνεται άμεσα για ένα πλήθος σύγχρονων ασθενειών και διαταραχών. Η συνεχής έκθεση στο στρες, διαβρώνει σταδιακά το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος, με τελικό αποτέλεσμα την εμφάνιση κάποιας νόσου. Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, οι σύγχρονες ασθένειες σε ποσοστό έως και 90%, αποτελούν άμεσο αποτέλεσμα μακρόχρονης έκθεσης στο στρες. Μειώνοντας τις αρνητικές επιδράσεις τους στρες και υποβοηθώντας την εξισορρόπηση του σώματος, η ρεφλεξολογία μας βοηθά πιθανότητα ν’ αποφύγουμε θανατηφόρες νόσους.

Ιωάννα Γκοτζοπούλου - Παύλου, Ρεφλεξολόγος
απόφοιτος Ινστιτούτου Natural Health Science.




Reflexology Self-Help for Stress




Ρεφλεξολογία και κλασσική ιατρική




Ρεφλεξολογία και στρες - ΄Ερευνα


Εφαρμογές της Ρεφλεξολογίας

Η Ρεφλεξολογία εκτός από τα άμεσα αποτελέσματα της βαθιάς χαλάρωσης και αναζωογόνησης που προκαλεί μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά στις παρακάτω καταστάσεις και προβλήματα.


Πονοκεφάλους - ημικρανίες.
Αλλεργίες.
Άγχος, ανησυχία, νευρική ένταση.
Μυϊκούς πόνους, κούραση, εξάντληση.
Αυχενικό σύνδρομο.
Συχνά κρυολογήματα και μολύνσεις.
(ενίσχυση ανοσοποιητικού σύστηματος)
Πεπτικές διαταραχές
(δυσπεψία, δυσκοιλιότητα, κολίτιδα, κ.τ.λ.)
Αναπνευστικά προβλήματα (άσθμα).
Παχυσαρκία (μαζί με την κατάλληλη δίαιτα και διατροφή).
Ήπιες μορφές κατάθλιψης.
Σκλήρυνση κατά πλάκας (παράλληλα με την κατάλληλη ιατρική αγωγή).
Γυναικολογικές διαταραχές,
(πόνοι - ανωμαλίες περιόδου).

Τέλος σε ασθενείς που ακολουθούν ισχυρή φαρμακευτική αγωγή (καρκίνος, AIDS κλπ.) η Pεφλεξολογία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμη προσφέροντας ανακούφιση από τις παρενέργειες των φαρμάκων και βελτιώνοντας σημαντικά την ποιότητα της ζωής τους.





Nutcracker part 14 of 16


Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

«Γέλα , καρδιά μου , γέλα Βρες χρόνο να γελάς αυτό είναι η μουσική της ψυχής» Γιάννης Ρίτσος



Γέλιο
ΣΙΛΒΙΑ ΚΑΡΝΤΟΖΟ

Η βραζιλιάνα βιολόγος εξηγεί τις διαδικασίες που μας κάνουν να γελάμε και τις ευεργετικές επιδράσεις του γέλιου στην υγεία μας.

«Γέλιο, το καλύτερο φάρμακο για τον άνθρωπο»

Τα συναισθήματα, ο φόβος, τα γονίδια.
Η ανταπόκριση στο χιούμορ και η επικοινωνιακή λειτουργία.

Οι άνθρωποι δεν είναι τα μόνα θηλαστικά που γελούν, σύμφωνα με τη Σίλβια Καρντόζο, βιολόγο στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Καμπίνας, στη Βραζιλία. Λέει μάλιστα ότι είναι ένα αντανακλαστικό κοινό στα περισσότερα ζώα, ακόμη και στα ποντίκια. Στη συνέντευξη που έδωσε στη Σοφί Πετί-Ζεμάν υποστηρίζει ότι η έλλειψη γέλιου μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη σωματική και στην ψυχική μας υγεία.

- Γιατί ενδιαφέρεστε για το γέλιο;

«Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και ένα από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που κάνουμε. Γελάμε πολλές φορές την ημέρα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, αλλά πολύ σπάνια το σκεφτόμαστε και ελάχιστες φορές το ελέγχουμε συνειδητά. Ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα για τα διάφορα είδη και τις λειτουργίες του γέλιου και αυτό είναι που με ενδιαφέρει κυρίως. Γιατί το κάνουμε; Τι μπορεί να μας διδάξει το γέλιο για τα συναισθήματά μας και την κοινωνική συμπεριφορά μας; Είναι πάρα πολλά αυτά που δεν ξέρουμε για το πώς συμβάλλει ο εγκέφαλος στο συναίσθημα και πιστεύω ότι μπορούμε να μάθουμε πολλά μελετώντας το γέλιο».


Le fou rire de Laurie Cholewa


- Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι γελούν τόσο πολύ;

«Μόνο το 10% ή το 20% του γέλιου είναι μια ανταπόκριση στο χιούμορ. Τις περισσότερες φορές είναι ένα μήνυμα που στέλνουμε στους άλλους το οποίο σημαίνει χαρούμενη διάθεση, διάθεση για επικοινωνία κτλ. Το γέλιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κοινωνική αλληλεπίδραση και είναι ένα εκπληκτικό στοιχείο της βιολογίας μας καθώς περιλαμβάνει κινητικούς, συναισθηματικούς και γνωστικούς παράγοντες. Οι επιστήμονες ερευνούν όλα τα είδη συναισθημάτων και συμπεριφορών και όμως πολύ λίγοι επικεντρώνονται σε αυτό το τόσο βασικό στοιχείο. Το γέλιο αποδεικνύει ότι έχουμε πολύ ισχυρά συστήματα στον εγκέφαλό μας που ανταποκρίνονται στην ευχαρίστηση, στην ευτυχία και στη χαρά. Εχει συχνά σχέση και με τον φόβο και με το πώς τον αντιμετωπίζουμε».



- Πώς έγινε το γέλιο αντικείμενο της έρευνάς σας;

«Οι έρευνές μου εστιάζονταν πάντα στη συναισθηματική συμπεριφορά. Για πολλά χρόνια μελετούσα τη νευρολογική βάση του φόβου στα ποντίκια και έτσι έφθασα στο γέλιο. Οταν δούλευα με ποντίκια, πρόσεξα ότι όταν ήταν μόνα σε έναν εκτεθειμένο χώρο ήταν φοβισμένα και αμήχανα. Αντίθετα, όταν ήταν στο κλουβί μαζί με τα άλλα ποντίκια, φαίνονταν πολύ πιο ευτυχισμένα. Εμοιαζαν να παίζουν μαζί και αναρωτήθηκα αν γελούσαν. Ο νευροβιολόγος Ζακ Πανκέπ έδειξε ότι τα νεαρά ποντίκια βγάζουν σύντομους ήχους σε συχνότητες πολύ υψηλές για το ανθρώπινο αφτί κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τους. Πιστεύει ότι αυτοί οι ήχοι είναι κάτι σαν γέλιο. Αυτό λοιπόν με έκανε να αναρωτηθώ ποιες είναι οι ρίζες του γέλιου».

- Σε τι χρησιμεύει λοιπόν το γέλιο;

«Οτιδήποτε κάνουμε έχει μια λειτουργία και το γέλιο δεν αποτελεί εξαίρεση. Η λειτουργία του είναι σαφώς η επικοινωνία. Πρέπει να κατασκευάζουμε κοινωνικές δομές για να ζούμε σε μια κοινωνία και το γέλιο είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την επικοινωνία. Με άλλα λόγια, πρέπει να βοηθάει το είδος μας να επιβιώσει».

- Πιστεύετε ότι έχουμε «γονίδια γέλιου»;

«Είμαι σίγουρη ότι στην εξέλιξη των ειδών το γέλιο επιλέχθηκε ως ένα χρήσιμο εργαλείο που προωθεί την κοινωνική επικοινωνία. Πρέπει όμως να ανακαλύψουμε ποια γονίδια ελέγχουν αυτή την τρομερά πολύπλοκη αλυσίδα αντιδράσεων που συνοδεύουν το γέλιο».

- Είναι λοιπόν το γέλιο «εγγεγραμμένο» στον άνθρωπο;

«Βλέποντας μωρά να γελούν με τις μητέρες τους είναι πολύ εύκολο να υποθέσουμε ότι τις μιμούνται. Μελετώντας όμως περιπτώσεις παιδιών που ήταν εκ γενετής τυφλά ή κωφά είδαμε ότι μπορούν και αυτά να γελούν, παρ' όλο που δεν θα μπορούσαν να μιμηθούν άλλους. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή του ζητήματος. Εχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε για τις διαφορές του γέλιου στον καθέναν μας».



nouveau fou rire de Nassima !


Οι χιμπατζήδες αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι το γέλιο δεν είναι ανθρώπινο προνόμιο

- Διαφέρει το γέλιο ανάμεσα στα δύο φύλα;

«Είμαι σίγουρη ότι διαφέρει, ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως εργαλείο κοινωνικοποίησης. Π.χ., οι γυναίκες χαμογελούν περισσότερο από ό,τι γελούν και γνωρίζουν πώς να χρησιμοποιούν το χαμόγελο και το γέλιο στις σχέσεις τους με τους άνδρες. Ισως αυτό να έχει και μια βιολογική βάση, γιατί οι γυναίκες δεν χρησιμοποιούν ή δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το φυσικό τους μέγεθος ως απειλή, πράγμα που κάνουν οι άντρες, έστω και ασυνείδητα».

- Διαφέρει και ανάμεσα στους πολιτισμούς;

«Και βέβαια υπάρχουν πολιτισμικές διαφορές. Το δυνατό γέλιο που συνοδεύεται με υπερβολικές κινήσεις και εκφράσεις θεωρείται "μη θηλυκό" στις περισσότερες κουλτούρες και το συνηθίζουν οι άντρες, κυρίως όταν βρίσκονται μαζί με άλλους άντρες. Σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρούμε ότι το γέλιο χρησιμοποιείται - προφανώς υποσυνείδητα - με στόχο εντελώς διαφορετικά πράγματα, όπως η φιλία, η εξουσία, ο έρωτας ή η υπακοή. Π.χ., αυτοί που έχουν μια κοινωνική θέση ισχύος, από τους διευθυντές ως τους φυλάρχους, χρησιμοποιούν το γέλιο για να ελέγξουν τους κατωτέρους τους. Το γέλιο μπορεί να είναι ένας τρόπος επιβεβαίωσης της εξουσίας του ηγέτη, ο οποίος ελέγχει το συναισθηματικό κλίμα στην ομάδα. Εχει επίσης και μια σκοτεινή πλευρά. Υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι το γέλιο και η επιθετικότητα έχουν κοινή προέλευση. Κάποια είδη γέλιου στα πρωτεύοντα θηλαστικά είναι ένα είδος απειλής που εκδηλώνεται με το γύμνωμα των δοντιών. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί αισθανόμαστε τόσο άβολα όταν γελούν εις βάρος μας».

- Είναι αλήθεια ότι το γέλιο κάνει καλό στην υγεία;

«Χωρίς αμφιβολία, είναι το καλύτερο φάρμακο. Κατ' αρχήν είναι άσκηση που ενεργοποιεί το καρδιαγγειακό σύστημα. Επίσης απελευθερώνει ενδορφίνη από τον εγκέφαλο, που προκαλεί μείωση της ευαισθησίας στον πόνο και αύξηση της αντοχής. Πολύ σημαντικός είναι και ο κοινωνικοποιητικός ρόλος του γέλιου. Ανησυχώ πολύ για τα παιδιά σήμερα που παίζουν και διασκεδάζουν απομονωμένα και χάνουν τόσες ευκαιρίες για γέλιο».

- Γιατί το λέτε αυτό;

«Γιατί όταν τα παιδιά είναι κολλημένα σε μια οθόνη αντί να παίζουν και να γελούν μεταξύ τους, αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Η φυσική κοινωνική συμπεριφορά για τα παιδιά είναι το ομαδικό παιχνίδι, με το οποίο τα παιδιά φτιάχνουν συναισθηματικούς δεσμούς, κοινωνικοποιούνται και γενικά αρχίζουν την πορεία προς την ενηλικίωση. Πιστεύω ότι οι γονείς πρέπει να φροντίζουν ώστε τα παιδιά τους να παίζουν σε ομάδες με συνομηλίκους τους και με ενηλίκους και να γελούν περισσότερο».



Nicoletta 2


ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

Τι κάνουν οι «φίλοι μας τα ζώα»

- Πιστεύετε ότι και άλλα ζώα γελούν;

«Και μόνο ερευνώντας τα πρωτεύοντα θηλαστικά, που είναι πιο κοντά στον άνθρωπο, μπορούμε να δούμε καθαρά ότι το γέλιο δεν είναι μόνο ανθρώπινη ιδιότητα. Αυτό βέβαια δεν με εκπλήσσει γιατί δεν είμαστε τα μόνα κοινωνικά όντα και δεν είμαστε οι μόνοι που χρησιμοποιούμε το γέλιο στις κοινωνικές συναναστροφές μας. Οι μεγάλοι πίθηκοι, όπως οι χιμπατζήδες, κάνουν κάτι παρόμοιο με τους ανθρώπους. Ανοίγουν το στόμα τους και δείχνουν τα δόντια τους βγάζοντας δυνατούς επαναληπτικούς ήχους σε περιπτώσεις ανάλογες με αυτές κατά τις οποίες γελούν οι άνθρωποι. Ξέρουμε ακόμη ότι οι σκύλοι όταν παίζουν εκπνέουν και παράγουν κάποιους ιδιαίτερους ήχους. Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην παρερμηνεύουμε το λαχάνιασμα των ζώων κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Είναι ωραίο να το θεωρούμε ανάλογο με το ανθρώπινο γέλιο αλλά θα μπορούσε να είναι κάτι παρόμοιο με εντελώς διαφορετικούς σκοπούς και λειτουργίες».
Το ΒΗΜΑ, 25/08/2002


When You Can't Stop Laughing....




«Οι ευεργετικές συνέπειες του γέλιου στην υγεία του ανθρώπου, αναδεικνύονται καλύτερα όταν κάποιος γελά με την καρδιά του για μεγάλο χρονικό διάστημα».

«όσο γελάμε, τίποτα δεν χάθηκε»
Σαίξπηρ

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Τι προκαλεί Στρες


ΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΤΡΕΣ;

Είναι πολλά τα γεγονότα εκείνα ή οι κατατάσεις που μπορούν να δημιουργήσουν στρες σε ένα άτομο. Πηγές στρες μπορεί να εντοπίσει κανείς μέσα στον ίδιο τον εαυτό του, στην οικογένειά του, στο χώρο σπουδών ή εργασίας, στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, στρες μπορεί να δημιουργήσουν:

προβλήματα σχέσεων

προβλήματα στις σπουδές

προβλήματα στην εργασία

οικονομικές δυσκολίες

το μέλλον, οι προοπτικές

οι 'απαιτήσεις' του εαυτού

οι απαιτήσεις των άλλων

θέματα υγείας και ασφάλειας

η μοναξιά

περιβαλλοντικά προβλήματα (π.χ. ο θόρυβος)

η βία

κοινωνικές ανησυχίες και προβλήματα

χρονικοί περιορισμοί

απανωτές δυσκολίες

ο ανταγωνισμός

ξαφνικά γεγονότα ή δυσκολίες


Πέραν όμως από τα παραπάνω, υπάρχουν και άλλες συνθήκες που προκαλούν στρες:

οι καταστάσεις που θεωρούμε ότι δεν ελέγχουμε

οι σημαντικές αλλαγές στις συνθήκες ζωής

η ασάφεια

η ματαίωση των προσδοκιών μας

οι καινούργιες, οι νέες καταστάσεις

η αντίληψη ότι δεν θα τα καταφέρουμε σε κάτι


Κάποια από τα γεγονότα ή τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε μπορούν να θεωρηθούν στρεσογόνες για όλους σχεδόν τους ανθρώπους (π.χ., η απώλεια προσφιλών προσώπων, η μοναξιά, μια καταστροφή). Κάποια άλλα όμως γίνονται στρεσογόνα μόνο όταν το άτομο θεωρεί ότι δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Παράγοντες όπως:


οι προσδοκίες,

οι επιθυμίες,

οι συνθήκες του περιβάλλοντος, όπως αυτές γίνονται αντιληπτές,

η ελλιπής κοινωνική υποστήριξη,

ο αρνητικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα,

ορισμένες αρνητικές συνήθειες (π.χ., η τελειομανία),

στοιχεία της προσωπικότητας και της ιδιοσυγκρασίας,

διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο εάν θα αξιολογήσουμε ένα γεγονός ή μια κατάσταση ως στρεσογόνο, καθώς και το πόσο στρες μας δημιουργεί.
www.cc.uoa.gr


Virtual Serenity: The Journey Within


Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Το στρες έχει σημαντική επίδραση στο πως αισθάνεσαι..


Το ΣΤΡΕΣ

Υπάρχουν δύο ειδών στρες. Το καλό στρες ( όταν είσαι χαρούμενος και ενθουσιασμένος για κάτι ) και το κακό στρες ( όταν συμβαίνει κάτι μη ευχάριστο ) Και τα δύο είδη στρες μπορεί να διαταράξουν την ισορροπία των χημικών ουσιών στον εγκέφαλο σου και να έχουν ως αποτέλεσμα υποτροπή.

Μπορεί να μην έχεις ακούσει ποτέ για το καλό στρες. Αυτό είναι το στρες που μπορεί να υπάρχει όταν κάνεις μία όμορφη αλλαγή στην ζωή σου όπως όταν μετακομίζεις να μείνεις μόνος σου, όταν πηγαίνεις πάλι στο σχολείο, όταν έχεις μία νέα δουλειά ή όταν έχεις μία νέα σχέση.
Εάν πρόκειται να κάνεις τέτοιου είδους αλλαγές στην ζωή σου τότε φρόντισε να κάνεις μία αλλαγή κάθε φορά και όχι όλες μαζί.


ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΣΤΡΕΣ

Οξύ στρες: προκαλείται από μία κατάσταση έντονη που μόλις προηγήθηκε (π.χ., συνέντευξη για δουλειά) ή που άμεσα επίκειται (π.χ., ραντεβού με κάποιον που μας ενδιαφέρει). Θέτει το άτομο σε ετοιμότητα και μπορεί να προκαλεί μέχρι και ευχάριστη ένταση, επαναλαμβανόμενο όμως εξαντλεί το άτομο.

Επεισοδιακό οξύ στρες: οξύ στρες σε καθημερινή σχεδόν βάση. Τα άτομα αυτά είναι σαν να βρίσκονται διαρκώς «στην πρίζα». Προκαλεί έντονα σωματικά συμπτώματα (π.χ., καρδιακές παθήσεις, έλκος) και προβλήματα στην συμπεριφορά (π.χ., επιθετικότητα, ξεσπάσματα).

Χρόνιο στρες: το άτομο βρίσκεται μόνιμα σε μία κατάσταση στρες, την οποία μέσα από τον χρόνο συνηθίζει ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής του. Η ζωή τού φαίνεται «μίζερη» και στάσιμη. Το άτομο φθείρεται σωματικά και ψυχικά και νοιώθει δυστυχισμένο και ανικανοποίητο. Τα αποτελέσματα αυτού του τύπου στρες είναι αρκετά σοβαρά, καθώς μπορούν να καταλήξουν σε σημαντικά σωματικά ή ψυχικά προβλήματα.


ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΤΟΝΟΥ ΣΤΡΕΣ

Τα συμπτώματα του έντονου στρες εκδηλώνονται σε τέσσερα επίπεδα: στο συναίσθημα, στη σκέψη, στη συμπεριφορά και στο σώμα. Ποικίλουν ανάλογα με την σοβαρότητά τους. Έτσι, αποτέλεσμα του στρες μπορεί να είναι ορισμένες δυσκολίες ή δυσχέρειες, όπως:

Συναισθήματα
Στενοχώρια
Σκέψη
Σκέψη του είδους:
«δεν θα τα καταφέρω»
Συμπεριφορές
Παρορμητικότητα
Σώμα
Εφίδρωση


Ανησυχία
Σκέψη του είδους: «θα αποτύχω»
Τρίξιμο δοντιών και δάγκωμα νυχιών
Σφιγμένοι μύες

Ενοχές όταν κάποιος ξεκουράζεται,
επειδή θα έπρεπε να κάνει κάποια δουλειά
Σκέψη του είδους: «δεν μου φτάνει ο χρόνος»
Ελλειψη οργανωτικότητας
Συχνοουρία / διάρροια

Εκνευρισμός
Θεωρούμε τους άλλους υπεύθυνους
για ό,τι άσχημο του συμβαίνει
Αναποφασιστικότητα
Χέρια που τρέμουν
Υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους
Απώλεια χιούμορ
Ξηροστομία


Μερικές φορές τα συμπτώματα του στρες γίνονται έντονα και παίρνουν τη μορφή προβλημάτων στη λειτουργικότητα και υγεία. Στήνεται ένας φαύλος κύκλος άγχους και συμπτωμάτων, όπου το ένα επιτείνει το άλλο. Έτσι, η παραγόμενη ανησυχία και οι άλλες αρνητικές συνέπειες ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας. Η πίεση που νιώθουμε γίνεται μεγαλύτερη και τα συμπτώματα στη σκέψη, το συναίσθημα, τη συμπεριφορά και στο σώμα μας ακόμα πιο έντονα:


Θλίψη
Η σκέψη 'κολλάει' σε κάτι
Δεν απολαμβάνουμε τα πράγματα που απολαμβάναμε παλιότερα
Δυσκολίες στον ύπνο

Άγχος
Σκέψη του είδους: «πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να κάνω και το άλλο, πρέπει»
Αποφυγή καθηκόντων που προκαλούν άγχος
Κεφαλαλγίες και άλλοι πόνοι σε διάφορα σημεία του σώματος

Σύγχυση
Σκέψη του είδους: «χάλια τα πήγα»
Υπερβολικές αντιδράσεις σε μικρές αντικειμενικά ενοχλήσεις
Διαρκές αίσθημα κόπωσης ή εξάντλησης

Γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων (π.χ. ευφορία - άγχος)
Φοβόμαστε για το χειρότερο
Απρόβλεπτες αντιδράσεις
Αίσθημα πνιγμού και δυσκολία στην αναπνοή / λιποθυμικές τάσεις

Θυμός
Επιθετικότητα
Ταχυπαλμίες
Έντονη ανησυχία για το μέλλον
Απώλεια της όρεξης ή υπερβολική όρεξη
Απώλεια ή αύξηση του σωματικού βάρους
Δυσκολία στην εκφορά του λόγου

Οι συνέπειες του ισχυρού στρες δε σταματούν, δυστυχώς, εδώ. Η ένταση της πίεσης, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατα προβλήματα και κινδύνους, όπως:


Αίσθημα ανικανοποίητου
Αδυναμία στη συγκέντρωση
Κοινωνική απόσυρση / απομόνωση
Συχνές αρρώστιες

Απαισιοδοξία
Προβλήματα μνήμης
Κατάχρηση ηρεμιστικών, αλκοόλ ή άλλων ουσιών
Χρόνιοι πόνοι σε διάφορα σημεία

Χαμηλό αυτοσυναίσθημα
Σκέψη του είδους: «η ζωή μου είναι χάλια»
Αυτοκτονία
Καρκίνος
Διαρκής ανησυχία / φοβίες
Αύξηση ατυχημάτων
Εγκεφαλικό
Κατάθλιψη
Καρδιοπάθειες

Προσοχή! Ακόμη και τα μικρής έντασης συμπτώματα θα πρέπει να σημειώνονται και να αντιμετωπίζονται. Συνήθως δεν δίνουμε σημασία, για παράδειγμα, σε πονοκεφάλους ή στομαχόπονους και αυτό κυρίως, επειδή τους αποδίδουμε αλλού (το καυσαέριο, το κρύο κτλ.) ή γιατί τους έχουμε πλέον συνηθίσει. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια «μικρά» συμπτώματα αποτελούν ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο ζωής που ακολουθούμε και ότι θα πρέπει να βρούμε τρόπους να χειριστούμε τις καθημερινές καταστάσεις κάπως διαφορετικά.
www.cc.uoa.g




Παρακάτω μπορείς να δεις κάποιους τρόπους για να ελέγξεις το στρες
και να εξακολουθήσεις να νιώθεις καλά.

•EFT
• Νευροµυϊκή χαλάρωση
• Να ακούς χαλαρωτική μουσική.
• Να παίρνεις βαθιές ανάσες.
• Να συζητήσεις με ένα φίλο ή ένα μέλος της οικογένειας σου.
• Να διαβάσεις ένα βιβλίο.
• Να κάνεις ελαφρά άσκηση, όπως περπάτημα, τζόκιγκ, κολύμπι
( Να συζητήσεις πρώτα αυτό το ενδεχόμενο με τον γιατρό σου
πριν ξεκινήσεις να κάνεις κάτι από αυτά ).
• Να κάνεις ένα χλιαρό μπάνιο.
• Να καταγράψεις τις σκέψεις σου σε ένα τετράδιο.
• Μη διστάζεις να συζητάς με τον γιατρό σου οτιδήποτε σε απασχολεί έντονα.

Κάθε διαδικασία χαλάρωσης θα πρέπει να διαρκεί 20’-30’, περίπου.
Για το λόγο αυτό, επιλέξτε χώρο και ώρα όπου δεν θα σας ενοχλήσει τίποτα
(άτοµα, συσκευές, ήχοι, θόρυβοι, φώτα κλπ)



Virtual Serenity: The Journey Within





Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ
(απόσπασμα)

Αργησα πολύ να καταλάβω τί σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στόν άλλο πόλο της περηφάνειας.
Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ'έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κεί που περπατούσα, μεσ στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλω- νάρι άγνωστου θάμνου. Τό'κοψα και τό'φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ'αυτή τη στυφή απο αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ'ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραποστόλου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πιά ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναί, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.
Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.
Ηταν ένα δικαίωμα.