Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Νομίζω δε πως τα σύμβολα και οι αλληγορίες ληστεύουν τον καλλιτέχνη. Η εικόνα περιέχει ένα άπειρο εννοιών ακριβώς όπως η ζωή..Arseniy Tarkovsky




Henri-Emile-Benoit Matisse


Στο Διονύση μας!!!
Το τρυφερό μας ζακυνθινάκι!!!
Χθες το βράδυ λοιπόν αρκετά αργά..
λέω Mareld κλείστα τώρα και στο κρεβατάκι σου..
τι ήθελα και γύρισα και κοίταξα το πανόπτη..
μα αφού ξέρω..έτσι δεν τη πάτησε και ο Ορφέας..
μπαίνω στη Λογοτεχνία κατεύθυνσης και βλέπω..
κλικ
Αντιθέσεις και νοσταλγία

στη συνέχεια..
Ν. Παπάζογλου και της Πολυξένης Βελένη "Στιγμές"
όπως ακουγόταν στην ταινία που φτιάχτηκε
από το διήγημα του Παπαδιαμάντη
"Η νοσταλγός"






..πάλι κάηκα από νοσταλγία..
και σκεφτόμουν τον αγαπημένο Ταρκόφκι..

Νοσταλγία είναι ο τίτλος κινηματογραφικού έργου του 1983, σε σκηνοθεσία του Αντρέι Ταρκόφσκι

"Νοσταλγία" (Νostalghia, 1983, 125') Μαυρόασπρο αλλά και έγχρωμο. Σενάριο των Tonino Guerra και Andrei Tarkovsky. Μουσική των Giuseppe Verdi και Ludwig van Beethoven. Φωτογραφία Giuseppe Lanci. Μοντάζ Erminia Marani και Amedeo Salfa. Σχεδιασμός παραγωγής Andrea Crisanti. Παραγωγή Manolo Bolognini, Franco Casati και Renzo Rossellini. Παίζουν: Oleg Yankovsky, Erland Josephson, Domiziana Giordano, Patrizia Terreno, Laura De Marchi, Delia Boccardo, Milena Vukotic, Raffaele Di Mario, Rate Furlan, Livio Galassi, Elena Magoia, Piero Vida.




Εγκεφαλική, συμβολιστικά ιδιόρρυθμη, η "Νοσταλγία" είναι μια κινηματογραφική σπουδή πάνω στην έννοια της πνευματικής πείνας και του ανικανοποίητου αυτής. Το αόριστο προσκυνηματικό ταξίδι του Αντρέι [τον υποδύεται ο Όλεγκ Γιανκόβσκι] και η τελική, ακατανόητη πράξη του Δομίνικου [Έρλαντ Γιόζεφσον] διακηρύττουν περίτρανα την πελώρια λαχτάρα για πνευματική ολοκλήρωση. Η τελική σκηνή, όπου το τρεμάμενο κερί φιλοξενείται κάτω από το παλτό του Αντρέι, δεν είναι παρά μια επι-φώτιση της ψυχής του μ' ένα φως πνευματικό που τον εξαγνίζει και τον λυτρώνει. Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη της μητέρας του σκηνοθέτη και φαντάζει ως ένας θρήνος για το χαμένο παρελθόν [χαμένη πατρίδα;] και το αβέβαιο μέλλον.
http://www.mic.gr













Νοσταλγία είναι ο τίτλος κινηματογραφικού έργου του 1983, σε σκηνοθεσία του Αντρέι Ταρκόφσκι και πρωταγωνιστές τους Όλεγκ Γιανκόφσκι, Ντομιτζιάνα Τζιορντάνο και Έρλαντ Γιόσεφσον.

Ο συγγραφέας Αντρέι Γκορσακόφ σκοπεύει να γράψει την βιογραφία του Ρώσου συμπατριώτη του και ποιητή Σασνόφσκι, ο οποίος είχε ζήσει τον 18ο αιώνα και αφού είχε κάτσει στην Ιταλία για τρία χρόνια, επιστρέφοντας στην Ρωσία είχε γίνει ράκος και αυτοκτόνησε. Ο Αντρέι για να μπορέσει να καταλάβει τι ήταν αυτό που σημάδεψε την ζωή του Σασνόφσκι, αποφασίζει να επισκεφτεί την Ιταλία, τον τόπο που είχε ζήσει ο Σασνόφσκι.

Ο Αντρέι προσλαμβάνει για μεταφράστρια και ταξιδιωτική συνοδό την πολύ όμορφη Ευγενία, η οποία από την αγάπη που τρέφει για την ρωσική φιλολογία ερωτεύεται τον Αντρέι φανερά, επειδή βλέπει στον Αντρέι την προσωποποίηση της Ρωσικής λογοτεχνίας. Ο Αντρέι όμως αδιαφορεί για τα αισθήματά της, ενώ πιστεύει ότι το ενδιαφέρον της για την Ρωσική λογοτεχνία είναι απλά επιφανειακό. Με μια σειρά αλληγορικών αναπαραστάσεων του κοιμώμενου Αντρέι ο Ταρκόφσκι παρουσιάζει μια ολόφωτη νυκτερινή φύση καθώς και ηλιόλουστες βροχερές σκηνές. Η γυναίκα του Αντρέι παρηγορεί την Ευγενία, ενώ γυναίκες και κοριτσάκια σχεδόν ακίνητες παίρνουν μέρος σε σκηνές στην φθινοπωρινή ύπαιθρο την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει.

Κατά την διάρκεια της διαμονής του ο Αντρέι γνωρίζει τον τρελό του χωριού που τον λένε Ντομένικο, και μυείται στην τραγική ιστορία της ζωής του. Παλιά ο Ντομένικο είχε απομονώσει την οικογένειά του στο σπίτι τους και τους κρατούσε φυλακισμένους για εφτά χρόνια μέχρι που οι γείτονες τους ξέχασαν εντελώς, και η αστυνομία ήλθε μια μέρα και τους απελευθέρωσε. Από τότε και μετά ο Ντομένικο που ακόμα ζει μόνος του τώρα στο ερειπωμένο πια σπίτι και στην ερειπωμένη και εγκαταλελειμμένη γειτονιά έχει έναν και μοναδικό σκοπό στην ζωή του. Θέλει να σώσει τον κόσμο περνώντας μέσα από το νερό στα ιαματικά λουτρά της Αγίας Αικατερίνης από την μια μεριά μέχρι την άλλη κρατώντας στο χέρι του ένα αναμμένο κερί χωρίς να σβήσει. Ο Ντομένικο προσπάθησε πολλές φορές, αλλά δεν τα κατάφερε, επειδή οι ντόπιοι όταν αυτός έμπαινε στο νερό, αυτοί τον έβγαζαν με το ζόρι έξω για να μην πνιγεί. Ο Αντρέι δείχνει κατανόηση για τον Ντομένικο και, αν και διστακτικά, του υπόσχεται να περάσει αυτός το κερί στην απέναντι όχθη.

Ο Αντρέι θα ξεχάσει την υπόσχεσή του μέχρι που η Ευγενία θα του τηλεφωνήσει από την Ρώμη για να του πει ότι ο Ντομένικο είναι πρωταγωνιστής ενός χάπενιγκ που διοργανώνουν οι τρελοί σε μια πλατεία της Ρώμης. Ο Ντομένικο έχει ανεβεί σε ένα άγαλμα και βγάζει λόγους φλογερούς εδώ και τρεις μέρες. Ο Ντομένικο στο τέλος της ομιλίας του αυτοπυρπολείται. Ο Αντρέι, που ήταν έτοιμος να επιστρέψει στην πατρίδα του αλλάζει αμέσως τα σχέδια και ξεκινάει για να πάει πίσω στα θερμά λουτρά. Φτάνοντας εκεί αισθάνεται εξουθενωμένος, αλλά με τις τελευταίες δυνάμεις που του απομένουν και με το αναμμένο κεράκι στο χέρι προστατεύοντας την φλόγα από τον άνεμο σαν πολύτιμο αγαθό θα περάσει μετά από πολλές προσπάθειες από την μία όχθη στην άλλη εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεση που είχε δώσει, αλλά και τον σκοπό του Ντομένικου.

* Το φιλμ περιέχει την προέλευση του ονόματός του.

Ήταν ένα κοριτσάκι, που πήγε να εργαστεί σαν υπηρέτρια στο Μιλάνο. Οι εργοδότες της, της απαγόρεψαν να εγκαταλείψει το σπίτι. Επειδή αυτή είχε νοσταλγήσει την οικογένεια και το χωριό της, έβαλε φωτιά στο σπίτι που δούλευε, επειδή την εμπόδιζε να επιστρέψει στην πατρίδα της.

* Η Νοσταλγία ήταν η πρώτη παραγωγή του Ταρκόφσκι έξω από την Ρωσία.
* Στο έργο απαγγέλλονται ποιήματα του Αρσένη Ταρκόφσκι, πατέρα του σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι.

Αν και η ταινία κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεν έχει καθόλου μουσική, τα λίγα αποσπάσματα που συνοδεύονται από ήχους είναι συγκλονιστικά. Εκτός από τον ήχο του νερού, της βροχής και μιας ακονιστικής πέτρας, το φιλμ συνοδεύεται από την μουσική του Ντεμπισσύ, του Βάγκνερ, του Μπετόβεν, του Βέρντι καθώς επίσης και από ρωσικά λαϊκά τραγούδια. Η ένατη συμφωνία του Μπετόβεν συνοδεύει την πιο δραματική σκηνή της ταινίας.

«Νοstalghia - Song for Tarkovsky» είναι ο τίτλος του άλμπουμ του Φρανσουά Κουτουριέ (Francois Couturier)

«Από τότε, είδα όλες του τις ταινίες ξανά και ξανά... Είναι μακρόσυρτα ποιήματα, με υπνωτιστική δύναμη που εξελίσσονται αργά και διαποτίζουν το σύμπαν με πνευματικότητα»




Ταρκόφσκι

Για πόσα λάθη αχ ! να ξέρεις μετανιώνω
μέσα στα δάση από σημύδες σ`ανταμώνω,
να σ`έχω μάρτυρα σ`αυτή την περηφάνια
που ξεριζώνει της ζωής μου τα ζιζάνια
και μ`επιστρέφει σαν μωρό μέσα στο χρόνο
περνώντας μέσα από βροχή κι από τον πόνο.

Αντρέι, Αντρέι
μια φλόγα μόνο το σκοτάδι δεν το καίει.
Η λεύκα ρέει μια σκουροπράσινη
πληγή μες στο νερό.
Αντρέι,Αντρέι
ένας μουζίκος σιωπηλά τη νύχτα κλαίει
και τ`άλογο του με κρύο χνώτο
ζωγραφίζει το Χριστό.

Τώρα διακόσμηση στο θάνατο αλλάζω
ένα κλαδάκι γαλαξία μες το βάζο.
έσφαξε η μάνα μου ένα κόκορα για μένα
δαιμονισμένα τρέχαν μέσα της τρένα
κι αυτή μου σκέπαζε τα μάτια μην τρομάζω
τώρα κοιτάζω στον καθρέφτη και της μοιάζω





Αντρέι Ταρκόφσκι

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι ή Ταρκόβσκι (Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский, 4 Απριλίου 1932 – 28 Δεκεμβρίου 1986) ήταν Ρώσος σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους σκηνοθέτες την περίοδο της Σοβιετικής ένωσης καθώς και ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Γεννήθηκε το 1932 στην πόλη Ζαβράγιε (Zavraje), γιός του σημαντικού ποιητή Αρσένιι Ταρκόφσκι (Arseniy Tarkovsky). Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα εργάστηκε ως γεωλόγος στη Σιβηρία. Το 1956 παρακολουθεί μαθήματα - για περίπου τέσσερα χρόνια - στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης), υπό τις οδηγίες του Μιχαήλ Ρομ. Στις τελικές εξετάσεις παρουσιάζει την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, υπό τον τίτλο Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, διάρκειας 46 λεπτών (1960).

Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις "Χρυσούς Λέοντες" στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), η οποία αντιμετωπίστηκε με εχθρότητα από το σοβιετικό καθεστώς, παραμένοντας μάλιστα απαγορευμένη μέχρι το 1971. Η ταινία αυτή προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.

Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Το 1983 πραγματοποιεί για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας Νοσταλγία και στη συνέχεια εγκαθίσταται μόνιμα, αρχικά στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.

Η τελευταία του ταινία Η Θυσία, γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 κερδίζοντας τέσσερα βραβεία στις Κάννες. Πέθανε την ίδια χρονιά στην Γαλλία από καρκίνο.

Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του. Σταδιακά ανέπτυξε μία προσωπική θεωρία γύρω από τον κινηματογράφο, που αποκαλείται συχνά και ως γλυπτική του χρόνου. Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου.

Ο ίδιος δεν θεωρούσε τα έργα του συμβολικά, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: ''...είμαι εχθρός των συμβόλων. Είναι μια πολύ στενή έννοια από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. Η βροχή στο Σολάρις δεν είναι σύμβολο, είναι απλά μια βροχή που στην συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. Δεν συμβολίζει τίποτε, απλά εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων. Το σύμβολο κατ' εμέ, είναι κάτι πολύ περίπλοκο". Συχνά οι ταινίες του Ταρκόφσκι κατατάσσονται στο είδος του ποιητικού κινηματογράφου. Ο ίδιος ο Ταρκόφσκι όμως δεν αποδεχόταν ούτε αυτό το χαρακτηρισμό, που απέδιδε κυρίως σε άλλους σκηνοθέτες όπως στον Φελίνι και στον Παζολίνι.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Ταινίες

  • «Οι Δολοφόνοι» («Ubiitsy», 19΄, 1958), Η πρώτη φοιτητική ταινία του, βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ.
  • «Δεν υπάρχει αναχώρηση σήμερα» («Segodnya uvolneniya ne budet», 45΄, 1959), δεύτερη φοιτητική ταινία.
  • «Ο οδοστρωτήρας και το βιολί» («Katok i skripka», 46΄, 1960), η πτυχιακή ταινία του.
  • «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» («Ivanovo detstvo», 95΄, 1962), πολεμικό δράμα, βραβευμένο στη Βενετία.
  • «Αντρέι Ρουμπλιόφ» («Andrei Rublyov», 205΄, 1969), βιογραφική ταινία για τον πιο διάσημο ρώσο αγιογράφο, που έζησε τον 15ο αιώνα.
  • «Σολάρις» («Solyaris», 165΄, 1972), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Στανισλάβ Λεμ.
  • «Καθρέπτης» («Zerkalo», 108΄, 1975), ταινία με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
  • «Στάλκερ» («Stalker», 163΄, 1979), επιστημονικής φαντασίας, εμπνευσμένη από τη νουβέλα των αδελφών Στρουγκάτσκι «Πικ Νικ στο κράσπεδο του δρόμου».
  • «Ταξίδι στο χρόνο» («Tempo di viaggio», 62΄, 1983), τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για την ιταλική τηλεόραση.
  • «Νοσταλγία» («Nostalghia», 125΄, 1983), ένας ρώσος πανεπιστημιακός αναζητά στην Ιταλία τα ίχνη ενός συμπατριώτη του συνθέτη του 18ου αιώνα.
  • «Θυσία» («Offret», 149΄, 1986), ο άνθρωπος μπροστά στην προοπτική ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Βιβλία

  • «Μαρτυρολόγιο», το προσωπικό ημερολόγιο του σκηνοθέτη από το 1970 έως το 1986. (εκδόσεις «Ινδικτος», 2006)
  • «Σμιλεύοντας τον χρόνο» (εκδόσεις «Νεφέλη», 1987)

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

  • «Αντρέι Ταρκόφσκι: Μια ξενάγηση στο έργο του» του Αντουάν Ντε Μπεκ. (εκδόσεις «Γκοβόστης», 1991)
  • «Αντρέϊ Ταρκόφσκι» του Γιάννη Βασιλειάδη. (εκδόσεις «Αιγόκερως», 2003)
  • «Ο ποιητής Αντρέι Ταρκόφσκι» του Μάκη Μωραίτη. (εκδόσεις «Καθρέφτης», 1997)
  • «Ταρκόφσκι, ένας νοσταλγός του παραδείσου» του Σωτήρη Γουνελά. (εκδόσεις «Διάττων», 2002)






    Δημιουργώ τον κόσμο μου. Αυτός ο κόσμος δεν δηλώνει τίποτα ασυνήθιστο. Υπάρχει απλώς, δεν έχει καμία άλλη έννοια. Νομίζω δε πως τα σύμβολα και οι αλληγορίες ληστεύουν τον καλλιτέχνη. Ο δημιουργός πλάθει εικόνες που εκφράζουν, αποκαλύπτουν τη ζωή όπως ακριβώς είναι. Δεν πρόκειται για μύθους σαν αυτούς του Αισώπου. Ένας τέτοιος τρόπος εργασίας θα ήταν πάρα πολύ πρωτόγονος όχι μόνο για τη σύγχρονη τέχνη αλλά για την τέχνη οποιασδήποτε εποχής. Η εικόνα περιέχει ένα άπειρο εννοιών ακριβώς όπως η ζωή φέρει εντός της άπειρο εννοιών. Μια εικόνα που μεταμορφώνεται σε σύμβολο δεν μπορεί να αναλυθεί. Όταν δημιουργώ τις εικόνες μου δεν χρησιμοποιώ κανένα συμβολισμό οποιουδήποτε είδους. Θέλω να δημιουργήσω μια εικόνα, όχι ένα σύμβολο. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στις ερμηνείες των υποτιθέμενων εννοιών των εικόνων μου. Δεν ενδιαφέρομαι για τα στενά πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Θέλω να δημιουργήσω τις εικόνες που θα άγγιζαν την ψυχή του θεατή μέχρι ενός ορισμένου βαθμού. Γι’ αυτό στις ταινίες μου λέω συγκεκριμένες και μόνο ιστορίες και όχι κάποιες άλλες.

    Δεν μου κάνει καμία διαφορά πώς το κοινό εισπράττει και ερμηνεύει τις ταινίες μου. Κάνω τις ταινίες με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργώ συγκεκριμένη πνευματική κατάσταση στον θεατή. Κατά συνέπεια και αφού παρακολουθήσει την ταινία δεν μπορεί να παραμείνει αμετάβλητος. Αυτό λοιπόν που σκέφτεται ο θεατής για τις ταινίες μου παραμένει ασήμαντο για μένα. Οι θεατές επιμένουν να ψάχνουν για έννοιες λες και η τέχνη μου είναι να σκαρφίζομαι γρίφους.

    Κανένα έργο τέχνης δεν έχει την επιθυμητή σαφήνεια. Ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα ή ακόμα παρακολουθώντας ένα παιχνίδι όλοι αντιμετωπίζουν συχνά μέρη του έργου που δεν καταλαβαίνουν. Μία τέτοια σχέση είναι φυσιολογική προς ένα έργο τέχνης. Αλλά όταν πηγαίνουν στον κινηματογράφο – απαιτούν την πλήρη σαφήνεια, μία συνολική κατανόηση. Είμαι ενάντια στη διάκριση στην τέχνη. Δεν είναι η σαφήνεια το σημαντικό. Ο κόσμος που δημιουργείται από έναν καλλιτέχνη είναι τόσο σύνθετος όσο και ο κόσμος που τον περιβάλλει.




"Ο άνθρωπος είναι απασχολημένος να κυνηγά φαντάσματα και να προσκυνά είδωλα. Στο τέλος όλα καταλήγουν σ’ ένα, και μάλιστα απλό στοιχείο, το μόνο στο οποίο μπορεί να υπολογίζει στη ζωή του: την ικανότητα να αγαπάει. Το στοιχείο αυτό μπορεί να αναπτυχθεί μες στη ψυχή και να γίνει ο υπέρτατος παράγοντας που καθορίζει το νόημα της ζωής ενός ανθρώπου.
Έργο μου είναι να κάνω το θεατή που βλέπει τις ταινίες μου να συνειδητοποιήσει την ανάγκη του να αγαπάει και να τον αγαπούν, να καταλάβει ότι τον καλεί η ομορφιά κοντά της"
"Σμιλεύοντας τον χρόνο" του Αντρέι Ταρκόφσκι

13 σχόλια:

mareld είπε...

Ένα βράδυ του Νοέμβρη, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι,αν δεν θυμάμαι καλά το 84, μετά το πανεπιστήμιο μπήκα σε μια αίθουσα κινηματογράφου να δω τη νοσταλγία..σιγά..σιγά έχανα το χώρο και το χρόνο..όταν βγήκα από την αιθουσα ξανά στο απόλυτο σκοτάδι, σε αυτόν το τόπο τον τόσο παγωμένο και ξένο, σωριάστηκα στο πεζοδρόμιο και έκλαιγα απαρηγόρητα..στη συνέχεια για πολύ ώρα, μου ήταν αδύνατον να βρω το σταθμό του metro..
εκείνο το δράδυ μέσα μου έγινε ακόμη μια μεταμόρφωση..

Σας φιλώ!!!

Unknown είπε...

Αλήθεια, όταν σε γνώρισα πριν πολλά χρόνια, βρισκόσουν μέσα σε μια σούπερ Ταρκοφσκική κατάσταση!!
Οι σημειολογικές μου γνώσεις τότε ήταν στο μηδέν. Αδλυνατον να καταλάβω τι εσύ έβρισκες μέσα στις ταινίες του!! Θέλοντας να σε γνωρίσω, όσο γίνεται, διότι όταν ένα αστέρι πέσει μπροστά σου μαγεύεσαι και μπαίνεις στην τροχιά του. Ακολουθείς το φως του και θέλεις να το γνωρίσεις. Έτσι λοιπόν άρχισα να περοσπαθώ να καταλάβω η καημένη τι προσπαθεί να δείξει αυτός ο άνθρωπος..!!
Γιατί εδώ που τα λέμε πρέπει να έχεις ζήσει λίγο σε αυτήν την ερημιά της στέπας ή της Σουηδίας για να νιώσεις την απόλυτη νοσταλγία. Μου πήρε καιρό, αλλά νομίζω ότι κατάλαβα λίγα πράγματα από την τόση ευαισθησία που έχεις μέσα σου.
Μάρελντ!! Είσαι ένα φως ζεστό που ζεσταίνει γλυκά τις ψυχές σαν το κοριτσάκι με τα σπίτια, αλλά δύσκολο να σε αγγίξει κανείς..
Μου έλεγες πάντα «Μη ρωτάς.. αλλά παίρνε το καλό που σου δίνεται και προπαντός μην πεις ποτέ ευχαριστώ..».
Μάρελντ!! Είσαι μοναδική στο να δίνεις γαι να δίνεις. Τίποτε άλλο.. σιωπή. Και πάντα είσαι εκεί!
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως κατόρθωσες τα κύτταρα σου, ν’ αλλαξεις το dna σου, σαν να ήσουνα το παιδί που περιγράφεις που μεγάλωσε μέσα στην αποδοχή. Τουναντίον, και να γίνεις μια αέναη περιδτρεφόμενη, φωτεινή σιλουέτα..

Κουμαράκι, ρόδι, γαζία, υάκυνθε, κοριτσάκι με τα σπίρτα!! Σε αγαπώ!!

Φιλάκια

Άστρια είπε...

Ξεχωριστή μου mareld, φίλη μου καλή, θαλασσοφωταύγεια στα νερά του Βορρά αλλά και γιασεμάκι του Νότου,

Ξεχωριστή η ανάρτησή σου αυτή, γεμμάτη από τη μαγεία και την ομορφιά των εικόνων του Tarkovsky!

Κι εσύ να καταθέτεις κομμάτι ψυχής στην ανάρτηση και στο σχόλιό σου το πρώτο.

Ό,τι και να πω θα είναι λίγο!

Φιλάκια πολλά κι αγκαλιά με την αγάπη μου όλη καλή μου φίλη!!

υγ. Σ' ευχαριστώ, τιμή μου που έβαλες στο πλάι του blog σου εκείνα τα τριαντάφυλλα με το ουράνιο τόξο. Πάντα να σου χαρίζουν άρωμα και φως! (και να με θυμάσαι )

marianaonice είπε...

Ο Tarkovsky με τη νοσταλγία του, κατάφερε καλή μου Mareld να ανοίξει την καλυμένη πληγή της δικής σου νοσταλγίας...
Πόσο σε καταλαβαίνω... πόσο νοιώθω αυτό το απαρηγόρητο κλάμα και αυτό το χάσιμο του χώρου και του χρόνου...

Σε συγκλονιστικές στιγμές που ληστεύουν τα σύμβολα της ψυχής μας, όλοι το έχουμε νοιώσει αυτό το φοβερό ...γκρέμισμα!

Φιλάκια και μια ζεστή αγκαλιά!!
:))

dhmhtra είπε...

Σ'ευχαριστώ ... για όλα αυτά που διάβασα και που θα διαβάζω καθημερινά!
Φιλιά

mareld είπε...

"Nα κινηματογραφεί σα μια πράξη πίστης, τέτοια ήταν η φιλοδοξία του Ταρκόφσκι.

«Αυτός που προδίδει έστω και μια μόνο φορά τις αρχές του, χάνει την αγνότητα της σχέσης του με τη ζωή. Το να εξαπατά κανείς τον εαυτό του, είναι σα να παραιτείται από τα πάντα, από την ταινία του, από τη ζωή του.»
Γράφει χωρίς περιστροφές. Αυτή η αδιαλλαξία συμπυκνώνει την ηθική και την αισθητική αυτού του κινηματογραφιστή που αντιλαμβανόταν το γύρισμα μιας ταινίας σαν όρο αξιοπρέπειας, γεγονός που κατόρθωσε συχνά να τον παρασύρει ως το παρανοϊκό ντελίριο. Ο Ταρκόφσκι πέρασε τη ζωή του παλεύοντας εναντίον του κόσμου, του δικού του κόσμου —που εξάγνιζε ασταμάτητα— του κόσμου των άλλων —που του προκαλούσε εμετό. «Να είσαι άξιος να διευθύνεις ένα γύρισμα», εξαπολύει κατάμουτρα σ' όλους τους επαγγελματίες, που δεν έχουν στο στόμα τους, παρά τον όρο «δεξιοτεχνία». Αναμφίβολα, γι' αυτό το λόγο, ο Ταρκόφσκι γοήτευσε. Ξένος στο περιβάλλον του κινηματογράφου, μόνο με τον απόλυτο σεβασμό του στις δίκες του ανησυχίες πέτυχε, από ταινία σε ταινία, να επιβάλει ένα σύμπαν, έναν κόσμο ολόκληρο από παραδοξότητες. Ο Ρώσος κινηματογραφιστής ενστάλαξε την ιδέα του κινδύνου στην καρδιά της δημιουργίας του.

Πρόκειται για το σκηνοθέτη που εγκαινίασε, στην πραγματοποίηση μιας ταινίας, μια υπευθυνότητα σχεδόν ποινική. Καθένας θα έπρεπε να παίξει εκεί τη ζωή του, και ο Ταρκόφσκι δεν υποφέρει ούτε την μετριότητα, ούτε την αδιαφορία. Η αδιαλλαξία του γίνεται συχνά πεποίθηση. Διατήρησε πάντα το διεισδυτικό του βλέμμα, αυτό το βλέμμα που έριξε τόσο στον κινηματογράφο, όσο και πάνω στην τέχνη γενικά. Η κρίση του είναι αυστηρή. Επιδοκιμάζει ελάχιστους σκηνοθέτες, τ' αδέλφια του στον πόνο. Αλλά με σιγουριά μπορούμε σήμερα να τοποθετήσουμε τον ίδιο ανάμεσα στους εκλεκτούς"

Αντρέϊ Ταρκόφκι: Μια Ξενάγηση στο Έργο του
Antoine de Baecque

Γλυκά φιλάκια!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Υποκλίνομαι, δηλώνοντας την αγάπη μου.
Τίποτ' άλλο!

mareld είπε...

Tα προσωπικά ημερολόγια του Pώσου κινηματογραφικού δημιουργού, που με το έργο του έχει αναδειχθεί ως ο κορυφαίος σκηνοθέτης των τελευταίων σαράντα ετών. Άνθρωπος που με τη στάση ζωής και το έργο του φανέρωνε πως είχε μια καθολική θέαση του κόσμου και των όντων, πράγμα που τον κατέστησε δεξιοτέχνη στο να εκφράζει, καλύτερα από τον καθένα, το ανείπωτο.

Oι προσωπικές του σημειώσεις, που έφερε στο φως η γυναίκα του μετά το θάνατό του (1986), αναδεικνύουν έναν άνθρωπο που σχεδόν καθημερινά πάλευε με τη μοίρα, μια μοίρα άδικη και παράλογη, καθώς ο ποιητής των ονείρων και του κάλλους είχε να αντιπαλέψει τον παραλογισμό του Σοβιετικού καθεστώτος αρχικά, τη στυφή γεύση της εξορίας στη συνέχεια και το άλγος του θανάτου στο τέλος της σύντομης ζωής του.

Στο Mαρτυρολόγιο, ο αναγνώστης αντικρίζει έναν Tαρκόφσκι ξεγυμνωμένο από τις όποιες εξιδανικεύσεις και αγιοποιήσεις έχουν κατά καιρούς επιχειρηθεί. Συναντά τον αγωνιώδη και ταυτόχρονα δημιουργικό τρόπο σκέψης και δράσης του σκηνοθέτη που κατέστη «ποιητής των εικόνων».

ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ [ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ 1970-1986]
ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ
Μετάφραση: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΑΡΗΣ

mareld είπε...

1972, 15 Φεβρουαρίου: Είμαι κουρασμένος. Τον Απρίλιο γίνομαι σαράντα χρόνων. Ούτε η γαλήνη ούτε η ειρήνη χαρακτηρίζουν τη ζωή μου. Ο Πούσκιν είχε αντί της ελευθερίας, τουλάχιστον την ουτοπία της ελευθερίας, και μια εσωτερική γαλήνη - εγώ δεν έχω ούτε καν αυτό. Από τότε που άρχισε να προβάλλεται ο Ρουμπλιώφ στους κινηματογράφους, λαμβάνω συνεχώς γράμματα θεατών. Μερικά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι, φυσικά, έχουν καταλάβει τα πάντα, πράγμα που περίμενα άλλωστε.

mareld είπε...

Ο κόσμος πίσω από τον «Στάλκερ», τη «Νοσταλγία», τον «Αντρέι Ρουμπλιώφ», τη «Θυσία», τον «Καθρέφτη» περνούν απ' αυτές τις σελίδες, σαν ντοκουμέντο και σαν όνειρο. Γιατί, «όταν ο κινηματογράφος δεν είναι ντοκουμέντο, είναι όνειρο. Γι' αυτό ο Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος απ' όλους. Κινείται με απόλυτη άνεση στον χώρο των ονείρων, χωρίς να εξηγεί, αλλά και τι να εξηγήσει;» λέει ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Laterna Magica.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Είδες, καλή μου Μάρελντ, σε τι γαϊδούρι κάνεις τις αφιερώσεις σου;

Χρειάστηκε να μπω τμηματικά στην ανάρτηση για να τη διαβάσω, τέτοιος διαδικτυακός κομήτης που είμαι κι εγώ..
Ήθελα να μην είμαι βιαστικός, ως συνήθως. Να απολαύσω γουλιά γουλιά το κέρασμα.

Θυμάμαι ( πέρυσι; περισσότερο;) διαβάζοντας, μάλλον ταξιδεύοντας στις, πρώτες αναρτήσεις σου, δε σταματούσα να σε στολίζω με εγκώμια για τη σύνθετη προσφορά. Γαλήνη των αισθήσεων μετά πολλής γνώσης. Ένα μεράκι που δεν ικανοποιείται με ημίμετρα. Που δεν τσιγκουνεύεται. Που δίνεται και ξαναδίνεται χωρίς να ξοδεύεται.
Δε φανταζόμουνα πως θα με ξεπεράσουν οι αναρτήσεις. Εννοώ πως κάποτε μένει ο θαυμασμός και τα περιγραφικά λόγια του θαυμασμού αυτού( όπως επιχειρούν να είναι τα παραπάνω) αρχίζουν και χλωμιάζουν, ώσπου χάνονται στην αδυναμία τους.
Δυο χρόνια, περίπου, έχουν περάσει τόσες μουσικές, τόσες εικόνες, φωτογραφίες, κείμενα, ποιήματα, σκέψεις, τόσο αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, που πια αυτή η περιοχή ξεφεύγει από τον ορισμό του συνήθους ιστολόγιου και καταγράφεται στα πολύ ιδιαίτερα, στα ξεχωριστά.

Δεν τα γράφω, επειδή, λόγω αφιέρωσης, πρέπει να ανταποδώσω.
Και να φανταστείς, Μάρελντ, πως συνήθως αποφεύγω τα καλά λόγια, είτε ως δέκτης, είτε ως πομπός. Πάει...μας χάλασαν τα μπλογκ!..

Παραλειπόμενο: Το βράδυ που έκανα κι εγώ την ανάρτηση του Παπαδιαμάντη έχοντας επιλέξει να βάλω τη Νοσταλγό, γυρόφερνα συνέχεια τη Νοσταλγία του Ταρκόφσκι. Συνυφασμένες πια οι δυο λέξεις, πώς να ξεφύγω. Το παρέκαμψα, βέβαια, γιατί το μπλογκ της λογοτεχνίας κατεύθυνσης έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο. Ωστόσο είχα μείνει με τις εικόνες της Νοσταλγίας στη μνήμη.
Ε, δεν ήταν φοβερή έκπληξη μετά η ανάρτηση και μάλιστα η αφιέρωση;

Με τις εικόνες, λοιπόν, Μάρελντ, και τις άπειρες έννοιες ας πορευόμαστε. Νοσταλγώντας.
Σ' ευχαριστώ.

mareld είπε...

Διονύση!!!
Σου έχω αδυναμία και το ξέρεις..

Αδυναμία έχω και σε όλους τους φίλους εδώ...
είναι οι άρρηκτοι δεσμοί που μέσα στη σιωπή δημιουργούνται ανάμεσά μας..

Ο εξάχρονος Μάρκος λέει..
Δεν πρέπει να λες σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Σας αγαπώ!

mareld είπε...

Ο Ίνγκμαρ Μπέρgκμαν γράφει στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Μαγική Κάμερα»
«Όταν ο κινηματογράφος δεν είναι ντοκουμέντο είναι όνειρο. Γι’ αυτό ο Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος απ΄όλους. Κινείτε με απόλυτη άνεση στο χώρο των ονείρων, χωρίς να εξηγεί αλλά και τι να εξηγήσει; Είναι ένας μάντης, που έχει καταφέρει να σκηνοθετήσει τις οπτασίες του με το πιο βαρύ, αλλά και πιο πρόθυμο μέσο. Σ’ όλη μου τη ζωή έχω χτυπήσει τις γροθιές μου πάνω στις πόρτες των δωματίων, όπου αυτός κινείτε με τη μεγαλύτερη άνεση. Εγώ, μόνο μερικές φορές κατάφερα να μπω μέσα. Οι περισσότερες από της συνειδητές μου προσπάθειες τελείωσαν μe εξευτελιστικές αποτυχίες».